ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

‏یه جمله انگلیسی خوندم یجا، نوشته بود: «شما یا برا ازدواج وارد رابطه میشین یا شکسته شدن قلبتون» چقد دارک و درست بود…
‏رابطه بی سر و ته میشه همین؛ با کلی خاطره و عشق یهو تنها میشی، تو میمونی با کلی غم و غصه.

بهش کفتم وایمیستی بگذره؟
بگذره و شب صبح شه،
بگذره و درد درمون شه،
بگذره و ابرا برن کنار و حالت خوب شه؟
فکر میکنی اینجوری درست میشه؟
نه عزیز من!
هیچی درست نمیشه
فقط خیلی چیزارو از دست میدی
همین؛)

. .