ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

‍ کشتن آدما فقط به اسلحه به دست گرفتن
و بمب انداختن نیست.
فقط تو جنگ نیست و فقط با «قتل» نیست.
بعضی وقتا ما آدمها را میکشیم.آروم و بی صدا.
وقتی ندید بگیریمش ، درمورد حسمون دروغ بگیم و نقش بازی کنیم،وقتی…
اون فرد رو به سمت نابودی و‌خوردشدن و شکستن میرسونیم