من تو زندگیم یه نفرو دارم که خیلی دوسش دارم، وقتی صداشو میشنوم اروم میشم، وقتی میبینمش انگیزه میگیرم، میخواستم بگم اون یه نفر تویی.

احساس میکنم همه یه نفرو دارن که واقعا دوستشون داره، جز من...>>>

توی هر مسیر، شغل، یا رابطه‌ای یه سؤال مهم اینه که «آیا داری خودتو تکراری می‌کنی یا داری رشد می‌کنی؟»

اگه اولیه، خودتو ارزون نفروش. اگه دومیه، از زمین‌خوردن نترس!

‏درست ترین تعریف عشق همینه:
آدم فقط یه نفرو داره که حالشو خیلی خوب می‌کنه و همون یه نفره که می‌تونه
حالشو خیلی بد کنه.

وقتی یه نفرو می‌بخشی دیگه کمتر دوسش داری :)

‏آدم یهو به خودش میاد میبینه چیزهای ساده‌ی یک نفرو خیلی دوست داره، اینکه هیچوقت دیر نمیکنه، همیشه کمربند ایمنی میبنده، تو سفر حواسش هست چیزی جا نذاری، حواسش هست حلقه‌اش همیشه دستش باشه. چیزهای ساده‌ای که میشه ازش گذشت اما نمیگذره...

نصیحت امشب :

هیچ وقت و هیچ‌کجا !
شخصیت و احترامتون رو به احساس نفروشید
آدما بهتون رحم نمیکنن...!
حداقل خودتون پشت خودتون خالی نکنید:))

ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

ولی باید یه نفرو توی زندگیت داشته باشی که وقتی باهاش حرف میزنی تو دلت بگی؛
وای چقد میفهمه من چی میگم :)


. .

شخصیت و احترامت رو به احساساتت نفروش.