یکی میگفت از کجا میدونی دوسش داری؟ گفتم وقتی ناراحتش میکنم خودم بیشتر ناراحت میشم.

وقتی یه نفرو می‌بخشی دیگه کمتر دوسش داری :)

گآهےْ وَقٺ‌هآ
آدَم بدونِ ایٍنڪہِ بفَهمــہِ"
یِهـو میشہِ اَمآنَٺــے،
اَمانٺےِ ڪَسے ڪهِ دوسش دآرهِ،
پَس لٌطفاً حَٺــماً،
"مٌرآقـــب خٌودٺ بآش"
اَمآنَٺےِ‌ِمَنـےشٌمآ

بحث بی جنبه بودن یا زود رنج بودن نیست!فقط هر آدمی رو یه سری چیزا خیلی حساسه، از یه سری کارا بدش میاد،
شاید یکی دو بار ببینه و به روی خودشم نیاره؛ ولی کسایی که برات مهمن بحثشون از بقیه جداست،
آدم از یه سری از آدمای زندگیش انتظار نداره، نمیتونه اون حرفارو از کسایی که با تیکه تیکه ی وجودش دوسشون داره هضم کنه!
بحث بحثه انتظاره،
و اگرنه اگه یه غریبه اون حرفا رو بزنه
یا اونطوری که دوست نداری رفتار کنه که مهم نیست!
آدم از کسایی که دوسشون داره ناراحت میشه.

برنده اونیه که آدم بلاتکلیفو گذاشت کنار با اینکه دوسش داشت.

آدمارو از دست میدیم چون بیشتر از چیزی که لیاقتشونه دوسشون داریم.

‏اتفاقا باید خانواده دار باشه، باید لیاقت داشته باشه، باید شعور داشته باشه، باید خاکی و اصیل باشه، باید دستو دل باز باشه، باید چشم و دل سیر باشه، باید هدفمند و کاری باشه، باید هول نباشه، باید متعهد باشه، باید ظاهر درست داشته باشه، نگید دوسش دارم کافیه، کافی نیست! هیچوقت کافی نبوده!

اینجوریم که خیلی مهربونم خیلی اهمیت میدم خیلی صاف و ساده م با آدمایی ک دوسشون دارم
ولی اگه یذره متوجه بشم باهام صادق نیستن و با سیاست رفتار میکنن کلا از چشمم میفتن دگ نمیتونم باهاشون ارتباط بگیرم .

شما میگید:
تو رابطه دوست داشتن از همه چی مهمتره؛
اما من میگم:
اینکه حرمت اونی که دوسش داری رو نگه داری مهم ترین و با ارزش ترین چیزه، رابطه‌ی بدون حرمت مفت هم نمی‌ارزه حتی اگه طرف مقابل عاشق ترین باشه …

کاش می‌تونستم، همه‌ی اونایی که دوسشون دارم رو جمع کنم یه خونه مراقبشون باشم؛
همه‌ی ایران رو.