و ما به بخشیدن آدم‌ها ادامه می‌دهیم، تا جایی که دیگر دوست‌شان نداریم.

‍ نوشته بود:
" بار عشق را باید انداخت بر دوش کلمات روزمره. مثلا "دیوونه چطوری؟" یک‌جور جمله‌ی عاشقانه است".
اما من گمان می‌کنم بار عشق را باید انداخت بر دوش رفتارها... پرسیدنِ حال آدم‌ها در بی‌وقتی، یا خریدنِ گل‌های بی‌وقت، یا بخشیدن چیزی که دوستش داری، یا ناگهان سر چرخاندن و تلاقی نگاه، یا ایستادن برای رسیدن ماشین و زل زدن به او تا دور و دور و دورتر شود.

آلما توکل

امروز 26 June، روز بخشیدنه…
ولی…
گاهے دلیل اینڪہ نمیتونیم یہ نفر رو ببخشیم اینہ ڪہ نمیتونیم خودمون رو ببخشیم!
چون یہ روزے ..
یہ ساعتی،.
حتے بیشتر از خودمون بہ اون آدم اعتماد ڪردیم و ازش انتظار داشتیم!
در واقع ما حماقت خودمون رو نمیتونیم ببخشیم و فراموش ڪنیم.
اصل ماجرا اینجاست…

نمی‌دونم دفعه‌ی دیگه که ناراحتم کردی برای بخشیدنت چه بهونه‌ای بیارم که بعدش بتونم از خجالت خودم در بیام.

آدم‌هایی که یاد می‌گیرن چطور تنهایی تفریح کنن و خوش بگذرونن؛ موجودات ترسناکی برای دل بستن هستن. اینا ترسی برای نبخشیدن و کنار گذاشتن اطرافیانشون ندارن. کنار همچین آدم‌هایی اولین اشتباهتون میتونه آخرین اشتباهتون باشه :)

Forgiving someone that wasn’t even sorry was the hardest thing I’ve ever had to do.

بخشیدن کسی که حتی پشیمونم نیست، سخت ترین کاری بود که باید انجام میدادم.

بخشیدن باعث التیام نمیشه، التیام باعث بخشیدن میشه.

«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی »

میبخشم . . .
چون قلبم با بخشیدن آرام میشود
ولی فراموش نمیڪنم
چون تجربه ها مرا میسازد

یچیزی بگم و برم، تجربه ثابت کرده بخشیدن خیانت طرف مقابل،
ازش یه آدم متعهد نمی‌سازه بلکه بهش تلنگر میزنه که دفعه بعد با حواس‌جمعی بیشتری بهتون
خیانت کنه تا بو نبرید...

#حق

اونجا که عارف میخونه:
"حتی بدیات، بخشیدنی بود"

نظر خودشه!
وگرنه از نظر من، حتی خوبیاتم
پشتش یه نقشه ای بوده...