من گریه میکنم و هنوز کسی که من رو به گریه انداخته، دوست دارم.

یه چتر بسه برای هر دوتامون

دوتا چتر بینمون فاصله انداخت ....

روزایی هست که فقط ادامه می‌دی،
نه به خاطر اینکه خوب باشی،
به خاطر اینکه بلد نیستی وایسی، حتی وقتی همه‌چی از پا انداختت.
هیچ‌کس نمی‌فهمه پشت اون “چیزی نیست” چقد زخم پنهونه.
و تهش می‌پرسی از خودت:
«چرا هیچ‌وقت کسی حواسمو نگرفت وقتی داشتم می‌ریختم؟»

چسب زخما بعد از خوب شدن زخم دور انداخته میشن.
(درباره‌ی چسب زخم حرف نمی‌زنم)

میخوام نفرینت کنم بخاطر تمام روزاییکه :
گریم انداختی،
قلبمو به درد اوردی،
حرصایی که بهم دادی،
استرسی که بهم وارد کردی،
شب بی خوابیایی که به سرم اوردی...

ولی نمیتونم :)! اگ تو بلایی سرت بیاد من میمیرم !

یه وقتایی تو فقط کل بحث رو راه انداخته بودی تا یه دوست دارم ساده بشنوی که اونم نشنیدی.

کسی که تو رو به گریه انداخت، یه روزی برات گریه میکنه.

چقدر این متن شبیه من بود:
الان که بر می گردم به پشت سرم نگاه میکنم
میبینم کم گذاشتم! نه برای بقیه برای خودم
من را چیزی نجات نداد من لاشهی روحم را به روی شانه‌ی خودم انداختم و دوام آورد...!:)
• |.

‍ نوشته بود:
" بار عشق را باید انداخت بر دوش کلمات روزمره. مثلا "دیوونه چطوری؟" یک‌جور جمله‌ی عاشقانه است".
اما من گمان می‌کنم بار عشق را باید انداخت بر دوش رفتارها... پرسیدنِ حال آدم‌ها در بی‌وقتی، یا خریدنِ گل‌های بی‌وقت، یا بخشیدن چیزی که دوستش داری، یا ناگهان سر چرخاندن و تلاقی نگاه، یا ایستادن برای رسیدن ماشین و زل زدن به او تا دور و دور و دورتر شود.

آلما توکل

عزیزم ‏کسی که تو رو گریه انداخت یه روزی برات گریه می‌کنه.