دیگه نه بحث میکنم، نه توضیح میدم، نه توضیح میخوام، نه دنبال دلیل میگردم، فقط میبینم و سکوت میکنم و فاصله میگیرم، چون واستون توضیحام رو دادم، اونطوری که باید ناراحت شدن، عصبی شدم و دیگه نمیخوام که اینطوری باشه.

متاسفانه من جز اون دسته از افرادی هستم که وقتی قطع ارتباط کنم و برم دیگه هیچوقت برنمیگردم.

به درجه‌ای از خستگی رسیدم که حوصله بودن در کنار آدم‌ها رو دیگه خیلی به ندرت دارم و نهایت مدت زمان ارتباط اجتماعی که میتونم داشته باشم حدودا دو ساعته و بعدش باید برگردم به غارم.

می‌گفت: "داری به خودت سخت می‌گیری. هربار که برمی‌گردم نگات کنم می‌بینم داری خودتو اذیت می‌کنی."

نوشته بود:
"این زخم رو پذیرفتم. اما با هر اتفاقی برمیگردم واسش سوگواری می‌کنم که اگه اون زخم نبود، اینجوری نمیشد".

خاک تو سرت که هنوزم بهش میگی دورت بگردم بیا اینجا لاس زدن یاد بگیر تحریکش کن :

‏اون زخم رو پذیرفتم، اما با هر اتفاقی برمیگردم واسش سوگواری میکنم که اگه اون زخم نبود اینجور نمیشد.

چیزی که درمورد قطع ارتباطم با آدما دوست دارم حباب عظیمیه که می‌رم توش و دیگه اونقدر راحت نمی‌تونم ازش بیام بیرون و برگردم بین همون آدما

‌

بگذار نقش‌هایمان را جابه‌جا کنیم،
‏تو منتظر بمان
‏من بر نمی‌گردم .

#محمدرضاعابدی

i'm slowly going back into a dark place I fought so hard to get out

کم کم دارم به یه مکان تاریک برمی گردم که خیلی سخت برای بیرون اومدن ازش جنگیدم.