به درجه‌ای از خستگی رسیدم که حوصله بودن در کنار آدم‌ها رو دیگه خیلی به ندرت دارم و نهایت مدت زمان ارتباط اجتماعی که میتونم داشته باشم حدودا دو ساعته و بعدش باید برگردم به غارم.

یه جا خوندم که میگفت:
من به این نتیجه رسیدم
هرکاری که پیش میاد
سعی در آموختن یه چیزی به انسان داره
اگه زود متوجه شی که هیچ
وگرنه هی تکرار میشه تا یاد بگیری...

سال‌ها گذشت و رویِ تمامی افکار متمرکز شدم و
بالاخره به این پاسخ رسیدم؛
مهم‌ترین داشته آدمی
“ذوقی” برای ادامه‌ی زندگیست…

خسته‌ام، به اندازه‌ی هزارویک‌سال خسته‌ام و هیچی به اندازه‌ی اون یکسال اضافه خسته‌ام نمی‌کنه که می‌بینم هزارسال دویدم اما هنوز هم نرسیدم.

‏به این نتیجه رسیدم که تو این دنیا برای خیلی چیزها باید پافشاری کنی، اما نه برای آدم‌ها.

من از همین میترسیدم .
که تو اون آدمی نباشی که من تو ذهنم ازت ساخته بودم
واسه همین بود که ترجیح میدادم از دور دوستت داشته باشم
تا از نزدیک هیچ حسی بهت نداشته باشم .

به مرحله ای رسیدم که دیگه
نه پول زیاد خوشحالم می‌کنه
نه پارتنر خوب و وفادار...

الان فقط و فقط شادی و آرامش خانوادم باعث خوشحالیم میشه...

اسم این مرحله چیه ؟!
🩷.🫂

‏از دوستی پرسیدم چرا ازدواج نمیکنی گفت:
‏هر وقت زورم رسید خوشبختی رو تقسیم کنم چشم
‏فعلا واسه سختیا شریک نمیخوام....

‏یادمه یه شب مُردم؛
صبحش بلند شدم دوش گرفتم، لباسامو پوشیدم، رفتم توی شهر و به کارام رسیدم…

I remember someone said to me:
Follow your dreams, not people
I asked: What if a person is my wish? :)

یادمه یکی بم گفت:
برو دنبال آرزوهات نه آدما
پرسیدم: اگه یه آدم آرزوم باشه چی؟ :)