ماها خیلی نسبت به خودمون بی‌رحمیم، دائما خودمون رو قضاوت میکنیم، اشتباهاتمون رو بارها مرور میکنیم، درحالی‌که به بقیه حق اشتباه میدیم، ولی خودمون رو با کوچک‌ترین لغزش‌ها نمی‌بخشیم.
کاش با خودمون همون‌قدر مهربون باشیم که با عزیزترین آدم زندگیمون هستیم.

چیزی فراتر از این درد نیست که یه روزی بفهمیم فریب کسانی رو خوردیم که باور داشتیم آدم امن زندگیمونن…:)

اگر آدمای ناامن زندگیمون وجود نداشتن، یاد نمیگرفتیم چطوری حدومرزهامون رو با بقیه تعیین کنیم!

دقیقا اونجایی ک زخمامون التیام پیدا میکنن میفهمیم ک لازم نبوده حتی لحظه‌ای اصالت و شخصیتمون رو فدای نگه‌ داشتن دیگرانی تو زندگیمون کنیم ک قدردان عشق و احترام ما نبودن.

من ۸۰٪ زندگیمو تو اتاقم تنها بودم بهت قول میدم اونطور که تو فکر میکنی بهت نیاز ندارم .

ولی من باور دارم یه روزی
بین تمام بالا و پایین های زندگیمون
دقیقا جایی که انتطارشو نداریم؛
خدا برامون میسازه و انقدر قشنگ که
باورمون نمیشه ! مطمئن باش....🤍

اگه بخوام زندگیمو از اول بسازم ؛ تو پیام بازرگانیِ وسطشم نیستی!!!
• |.|

یه جا نوشته بود:
شُد شُد، نشد حتما خدا یه فکر بهتری برات
داره و به نظرم چقدر درسته و چقدر ما
همیشه فرصت‌های بهتر زندگیمونو بخاطر
حسرت، نشدنهایِ زندگیمون، از دست میدیم.

وجود بعضی از آدما مثل نشونه خدا تو زندگیمونه.

تو وجود همه‌ی ما یکی داره زندگی می‌کنه که اگه بهش اجازه بدیم فرمون رو بگیره دستش زندگیمون خیلی عوض می‌شه.