یه غم بزرگی هست، برای همه چیزهایی که میتونست قشنگ تر باشه، برای ادمایی که میتونستن بهتر باشن، برای لحظه هایی که لازم نبود تنهایی سپری شن، یه غمی از همه کارهایی که شاید لایقش بودم، یه غم که خودم هم بهش خو گرفته ام.

ترسناک تر از صدای موشک و پدافند، آفلاین شدن ادماییه که نگرانشونیم.

این قشنگ ترین جمله ای بود که راجب کارما خوندم: زندگیت پر از ادمایی میشه که تو برای دیگران بودی.

‏تو این زندگی بزرگترین برد رو ادمایی میکنن که دل ندارن.
‏وابسته چیزی نمیشن،احساسی با مسائل برخورد نمیکنن،دلشون برا کسی نمیسوزه...

به قانون دنیا اعتماد کن!
وقتی آدمی از زندگیت میره ناراحت نباش.
سیستم دنیا خودش ادمایی که پشت پرده دشمن تو بودن رو حذف میکنه
هیچ رفتنی بی دلیل نیست عزیزمن.

اطرافتو با ادمای مثبت احاطه کن
که تو روزهای بدت حمایتت میکنن،
نه فقط روزهای خوبت.

ادمایی که جزییات یادشون میمونه خیلی به گا میرن.

People think being alone makes you lonely, but I don’t think that’s true, being surrounded by the wrong people is the loneliest thing in the world.‎

مردم فکر میکنن تنها بودن تو رو بی کس میکنه ولی فکر نمیکنم درست باشه، احاطه شدن توسط ادمای اشتباه غریبانه ترین چیز در دنیاست.

ولی چه ذوقی کردیم برای ادمای بلاتکلیف بدردنخور.

اتفاقا اعتماد من رو مورد اعتماد ترین
ادمای زندگیم ازم گرفتن.