درون گرا بودن اینجوریه که:
از شدت فکرا و حرفای تو سرت سردرد میگیری، اما حرفی برای گفتن نداری…

خانم دکتره که میرم پیشش حرفای قشنگ زیاد میزنه ولی این یکی خیلی خوب بود، میگفت:
وقتی یه مار شما رو نیش می‌زنه
قطعا نمی‌افتی دنبالش تا ثابت کنی آدم اشتباهی رو نیش زده
عزیزم اون موجود ذاتن کارش نیش زدنه
مجدد پیام می‌دی که چی بشه؟
دوباره نیش بزنه؟
رها کن عزیز دل رها کن…

بقیه رو آروم می‌کنی با حرفایی که خودت آرزوی شنیدنشو داری

‌«درد دارد، وقتی ساعت ها می نشینی
به حرفایی که هیچوقت قرار نیست
بگویی فکر می‌کنی.»

جبران خلیل میگه:
من همیشه مجذوب کسی هستم که از تاثیر حرفایش بر قلب دیگران میترسد
همینقدر عمیق و قشنگ ..

صدای حرفای نگفته‌ت اینجاست…
بیا، گوش کن، حس کن.

«آدما همون حرفایی رو بهت می‌زنن که تو دلت نیومد بهشون بزنی.»

مهم این نیست که چقدر حرفای قشنگ بلد باشی.
مهم اینه که چقدر شبیه حرفای قشنگت باشی.

آدما هیچوقت حرفایی که تو زمان آسیب پذیریشون بهشون زده میشه رو یادشون نمیره.

اصلا هم حرف دل بهتر نیست در دل بماند. آدما میشنون یادشون میره، ولی حرفای توی دلت مثل خوره به جونت میوفته.