دوست دارم بعضی از آدمایِ زندگیمو از تو گوشی بکشم بیرون سرمو بذارم رویِ شونه‌شون و بگم حیف نیست تو انقدر دوری؟ حیف نیست من هر روز نمی‌بینمت و حرفای دلمو بهت نمیزنم؟ حیف نیست من بغلت ازم دور باشه؟

من میدونم آدما میان و میرن..
من میدونم هیچکس موندی نیس..
ولی تو که هیچکس نیستی..
تو عزیزکرده‌ی قلب منی..
قلب من با قلب تو پیوند خورده..
تو باید باشی..
تا من نفس بکشم..
تا زندگی کنم..
تا زنده بمونم.

. .

نه دیگه دلم میخواد تو رابطه باشم، نه دوست‌هام رو ببینم، نه برم‌سرکار، میخوام فقط دراز بکشم، خیره بشم به سقف، گم شید.

من میدونم آدما میان و میرن
من میدونم هیچکس موندنی نیست
ولی تو که هیچکس نیستی
تو عزیز کرده ی قلب منی
قلب من با قلب تو پیوند خورده
تو باید باشی
تا من نفس بکشم
تا زندگی کنم
تا زنده بمونم

گفت می‌رم خونه قلکمو می‌شکنم که با نصف پولام نازتو بخرم، با اون یکی نصفشم مداد بگیرم نازتو بکشم. خدایا پسر زبون‌باز چی بود ساختی؟

تو بهم یاد دادی که مجبورم گاهی از دوست داشتن‌هام دست بکشم.

میخام قلکمو بشکنم با نصف پولش نازتو بخرم با نصف دیگش مداد بگیرم نازتو بکشم

من توانایی این رو ندارم که نزارم درد بکشی و نزارم کسی ناراحتت کنه و اینکه میبینم هیچ کاری از دستم برنمیاد واسم زجرآوره، این توانایی رو دارم که به اندازه‌ تموم ثانیه‌هایی که باید کنارت باشم و نیستم از خودم متنفر باشم، من در مقابل این دوست داشتن مسئولم و باید رنجش رو بکشم.

من فراموش نمی‌کنم. شاید تهش برای من این باشه که کم‌تر درد بکشم.

اونجایی‌ وایستادم که ممکنه خودمو بکشم.