مشکلات، نگرانی‌ها و اضطراب‌هامون کم نیست. تا می‌خوایم به خودمون بیایم، تا می‌خوایم یکم خودمون رو جمع و جور کنیم همه‌چیز آوار می‌شه روی سرمون. ما غریبه‌هایی هستیم با دردهای مشترکِ آشنا، ما جوون‌هایی هستیم که جوونی‌مون به تاراج رفت و چیزی ازش نفهمیدیم، ما یک زخم گنده روی صورت ایرانیم که هیچ‌وقت قرار نیست خوب بشه.

من از جمله‌ی «فدای سرت» خیلی
خوشم میاد، بهم حس امنیت میده.
اینجوریه که فدای سرت داری گند
میزنی به همه چیز، فدای سرت غذا
سوخت، فدای سرت چای ریخت،
فدای سرت نمره‌ت کم شد، فدای
سرت نتونستی، فدای سرت نشد،
نرسید، نرفتی، نیومد...
فدای سرت!
فدای سرمون.....

‏ولی دوست اصلیت همونیه که میتونی بدون ادا وسط بدبیاریت بهش زنگ بزنی و بگی گند زدم و اونم بگه پاشو بیا ببینیم چه خاکی میتونیم بریزیم سرمون.

‏دیدین موهامون هعی سفید میشه،
موهای سفیدی که رو سرمون هعی زیاد و زیادتر میشه، اینا ارث بابامون نیست
حرفهای نزده تو دلمونه....

عکس بچگیای دوست پسرمو گذاشتم پروفایلم
‏بابام فکر کرده عکس بچگیای خودمه ازش اسکرین شات گرفته اونم گذاشته پروفایلش :))))))

موهای سفیدی که رو سرمون زیاد شده
اینا ارث بابامون نیست ... !
همون حرفایی که هیچ وقت نتونستیم بزنیم:))

هر کی هرچی سرمون آورده بابت حرفها و اطلاعاتی هستش که خودمون از زندگیمون بهش دادیم. دو دقیقه لال بشیم حالا شاید خوشمون اومد...

‏رفیق واقعی نمیگه آخی فدای سرت اشکالی نداره حل میشه بیخیال
میگه خاک تو سرت این چه گندی بود که زدی، کامل تعریف کن ببینیم چه گِلی باید به سرمون بگیریم

و در انتها ، همه‌مون نیاز داریم شب که میشه سرمونو بذاریم رو شونه‌ی امنِ کسی‌ که دوستش داریم و دوستمون داره :)

هرچیم به سرمون اومد از
“ این با همه فرق میکنه “ اومد