با فقدان گوشی برای شنیدن مواجهیم. با فقدان حوصله، فقدان آغوش، نوازش، تسکین...
همه پُریم از حرف و همه خسته‌ایم از شنیدن، از همدردی، از فهمیدن.
همه لبریزیم و هیچ‌کس برای هیچ‌کس کاری نمی‌کند. ما غرق‌شدگان یک دریاییم و هرکسی در پی نجات خویش و اینکه کسی را به کسی نیست، در چنین شرایطی، اصلا عجیب نیست!
غم‌خواریم، اما برای خودمان. شانه‌ایم اما برای دردهای خودمان و آنقدر برای تسکین اندوه‌های تلنبار شده‌ی وجودمان تحلیل می‌رویم که از ما چیزی برای دیگری نمی‌ماند! به هم که می‌رسیم، تمام شده‌ایم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

بیا تا "بهار" را بدرقه کنیم،
کاسه ای آب
بریزیم پشت سرش
"تیر" میتواند
شروع فصلی باشد
پر از خواستنت...

.حمیدرضا عبداللهی





#mim.

بیایید به جای اینکه آبروی دیگران را بریزیم...
آبمان را روی دیگران بریزیم :)

بعضی مامانا انقد خبر کِشن
که باید لال شیم فقط و چیزی نگیم
کاش ی جوری بودید که میتونستیم حرفامونو بهتون بزنیم نه اینکه تو دلمون بریزیم

چه قدر خوب است که برای تاسف خوردن به حال خودمان نیز زمان مشخص و محدودی در نظر بگیریم. چند دقیقه اشک بریزیم و بعد به استقبال روزی برویم که در پیش رو داریم.

. .

✿ کپشن خاص ✿

همه مان نیاز داشتیم به یک نفر؛
یکی که در مقابلش بایستیم، بغضمان را از دریچه ی چشمانمان بیرون بریزیم و صادقانه اعتراف کنیم که خوب نیستیم! که کم آورده ایم! مدتهاست که کم آورده ایم...
کسی نبود و ما اشکی نریختیم، نقاب لبخند زدیم و تظاهر کردیم که همه چیز خوب است...
ما خودمان و اشک هایمان را انکار کردیم، ما به احساساتِ خودمان پشتِ پا زدیم، روی زخم های روحمان راه رفتیم و پای احساسمان را فلج کردیم و این خوب نشدن ها... و این در خود فرو رفتن های پی در پی؛ تاوانِ همان تظاهرهایی است که به شادی کردیم و بغض های بی پناهی که بی رحمانه بلعیدیم...
ما فقط نیاز داشتیم گاهی حالمان بد باشد،
گاهی اشک بریزیم، گاهی قوی نباشیم و پشتِ امنیتِ نگاه کسی پناه بگیریم.
حالا ما پُریم از دردهای تلنبار شده؛ چون همه را داشتیم، اما کسی که باید را نداشتیم!

#نرگس_صرافیان

- بیا تا بهار را بدرقه کنیم
کاسه‌ای آب بریزیم پشتِ سرش..
تیر می‌تواند شروعِ فصلی باشد،
پر از خواستنت..

#حمیدرضا_عبداللهی

بیا تا “ بهار “ را بدرقه کنیم...
کاسه‌ای آب بریزیم پشت سرش
و پذیرای “ تیری “ باشیم...
که می‌تواند شروع فصلی باشد‌.

پر از خواستنت ...

چوب و هیزم
دربرابر طلا هیچ ارزشی ندارد.
اما هنگام غرق شدن
نجات جان مابه همان تکه چوب بی ارزش
وابسته است
وآنجا حاضریم طلاهایمان را به دریابریزیم
اماآن تکه چوب رادودستی می چسبیم،وبه طلاهایمان توجهی هم نمیکنیم.

هیچوقت دوستان خودرا ازدست ندهید حتی اگرشده مانند تکه چوبی باشند

برای آنکه بهترین سال زندگی تان را داشته باشید، باید آن کسی بشوید که همیشه آرزویش را داشته اید. باید آن چهره ی خود را که از همه بیشتر دوست دارید در بر بگیرید و آن خصوصیاتی که شمای رویایی تان را بوجود می آورد، در خود پرورش دهید. همان گونه که یک هنرمند، مجسمه زیبایی پنهان در تخته سنگ مرمرینی را آشکار می کند، هر کدام ما باید لایه های بیرونی مان را که نمی گذارد خود واقعی مان را ببینیم و همان باشیم، بتراشیم. باید تک تک ما با شور و اشتیاق یک مجسمه ساز طراز اول متعهد شویم که محدودیت های خود خواسته را بتراشیم و فرو بریزیم.

دبی فورد / بهترین سال زندگی