وقتی یه رابطه ای تموم میشه،زمان مشخص میکنه که‌کی از دست داده و کی نجات پیدا کرده.

متأسفانه نه مقصد مشخصی دارم نه از مسیر لذت می‌برم.

«توضیح دادن و معذرت خواستن» هم زمان مشخص خودش رو داره، از زمانش که بگذره دیگه نه کارسازه، نه نیازه.

یه پست دیدم امروز که می‌گفت:
«وقتی بالأخره جایگاهت رو تو زندگی بقیه می‌فهمی، دیگه احساساتت خدشه‌دار نمی‌شه.»

باور کن این واقعیت محضه و یکی از مهم‌ترین درس‌های زندگیه که یاد می‌گیری.
مهم نیست دوستت باشه یا خانواده یا عشقت هر کسی دیگه‌.
اونا با رفتارشون و طرز برخوردشون باتو ، میزان عزیز و محترم بودنت رو توی زندگیشون مشخص میکنن...

آدم حسابیا آخر قصه مشخص میشن اول قصه که همه خوش آب و رنگن.
به قول هیث لجر تو دارک نایت:
"آدما تو لحظات آخر خود واقعی‌شون رو نشون میدن..."

ویترین ها بینظیر شده
‏ولی وقتی چند کلمه صحبت میکنی
‏میبینی درون خیلیا همچنان پوچه!
‏غافل ازینکه
‏جذابیت اصلی فقط در نگاه اول نیست
‏بلکه بعدشه که ارزش اون ارتباط رو مشخص میکنه و باعث میشه حفظ یا رها بشه.

دوری و دوستی هم چیز خوبیه؛ حرمت‌ها حفظ می‌شه، حد و مرزها مشخصه و توقعات بی‌جا به وجود نمیاد.

از چشمای ادمینش محتوای توییتاش مشخصه.

Self reminder: You're still young and you're not supposed to have your whole life figured out yet. Don't stress, everything will work out.

یادآوری به خود: شما هنوز جوون هستید و قرار نیست از الان کل زندگی خود را مشخص کنید.
استرس نداشته باشید، همه چیز درست خواهد شد.

هر گذشته برای من یک دَره. یک دَر سفید و بزرگ و این دَرها هم‌اندازه قطاری کنار هم قرار دارن. هر گذشته‌ای که نتونستم باهاش کنار بیام برام تبدیل به یک دَر شد که در نهایت مجبور بودم ببندمش و سه قفله‌اش کنم و کلیدش رو جایی بندازم که حتی دیگه خودمم نتونم پیداش کنم. خواستم بگم دَرهای زیادی توی گذشته‌‌ام وجودم داره که بین من و اون اتفاق یک مرز واحدی رو مشخص کرده و این‌قدر شبیه هم هستن که فراموش کنم هر دَر به کدوم خاطره باز می‌شه.