اتفاقا پرتوقع باشید، از این جهت که برای خودتون حد و مرز و فیلتر مشخص کنید و انتظارات به جا و مناسب با شرایطتون داشته باشید، آدمی که استانداردی نداره هم قدرش دونسته نمیشه و هم نادیده گرفته میشه.

باید درس بخونیم برای امتحانی که مشخص نیست تا برگزاریش زنده باشیم یا نه
منطق۱۰/۱۰
دانشگاه ازاد تبریز ...

این‌که چشم از گوشی برندارم تا مسیج‌های آدم مشخصی رو در لحظه ببینم مضطرب و کلافه‌م می‌کنه، این‌که بخاطر دوست داشتن یک‌نفر دچار اضطراب شم واسم غم میاره و در عین حال از اون حسم لذت هم می‌برم، درواقع دوست داشتن واسم ترکیبی از غم، مازوخیسم، انتظار و درعین حال آگاهی به تمام این‌ها شده.

وقتی یه رابطه ای تموم میشه،زمان مشخص میکنه که‌کی از دست داده و کی نجات پیدا کرده.

متأسفانه نه مقصد مشخصی دارم نه از مسیر لذت می‌برم.

«توضیح دادن و معذرت خواستن» هم زمان مشخص خودش رو داره، از زمانش که بگذره دیگه نه کارسازه، نه نیازه.

یه پست دیدم امروز که می‌گفت:
«وقتی بالأخره جایگاهت رو تو زندگی بقیه می‌فهمی، دیگه احساساتت خدشه‌دار نمی‌شه.»

باور کن این واقعیت محضه و یکی از مهم‌ترین درس‌های زندگیه که یاد می‌گیری.
مهم نیست دوستت باشه یا خانواده یا عشقت هر کسی دیگه‌.
اونا با رفتارشون و طرز برخوردشون باتو ، میزان عزیز و محترم بودنت رو توی زندگیشون مشخص میکنن...

آدم حسابیا آخر قصه مشخص میشن اول قصه که همه خوش آب و رنگن.
به قول هیث لجر تو دارک نایت:
"آدما تو لحظات آخر خود واقعی‌شون رو نشون میدن..."

ویترین ها بینظیر شده
‏ولی وقتی چند کلمه صحبت میکنی
‏میبینی درون خیلیا همچنان پوچه!
‏غافل ازینکه
‏جذابیت اصلی فقط در نگاه اول نیست
‏بلکه بعدشه که ارزش اون ارتباط رو مشخص میکنه و باعث میشه حفظ یا رها بشه.

دوری و دوستی هم چیز خوبیه؛ حرمت‌ها حفظ می‌شه، حد و مرزها مشخصه و توقعات بی‌جا به وجود نمیاد.