همه‌ی ما زخم‌هایی را با خودمان حمل می‌کنیم که اگر موفق نشویم حلشان کنیم و از آن‌ها التیام یابیم، به مرور تبدیل می‌شوند به تیغه‌هایی تیز و بُرّنده که ناخواسته با آن‌ها، دیگران را زخمی می‌کنیم.
و جهان، پر شده از آدم‌هایی که هربار به هم نزدیک شدند، به هم زخم زدند؛ بی‌آنکه بدانند این زخم‌ها یادگار همان زخم‌ها و آسیب‌هایی‌ست که در گذشته بخشی از روانشان را درگیر کرده و برای التیام آن، هیچ کاری نکرده‌اند!
و زخم‌های التیام نیافته، محو نمی‌شوند!
و زخم‌های التیام نیافته، می‌مانند و سرسخت می‌شوند و آسیب می‌زنند...

#نرگس_صرافیان_طوفان

«اللَّهَ یَفْعَلُ مَا یَشَاءُ»
"مطمئنا هرچی خدا بخواهد، همان میشود!"

امیدوارم خدا برات خوب بخواد، قشنگ بخواد، بهترینارو بخواد، اونی که تو دلته رو بخواد، چیزی که ذوقشو داری بخواد.
آره! امیدوارم فقط اون برات بخواد.

با خودت تکرار کن:
خدایا شکرت که در ماه آذر
برای من از زمین و اسمان خیر میبارد
و حال دلم خوب میشود..

خدایا شکرت..

همیشه یک زمان‌هایی تو زندگی همه ما وجود داشته که احساس می‌کردیم به آخر خط رسیدیم. ولی همان آخر خط شده شروع یک من جدید، همان آخر خط شده راهنمای شناختن کسانی که میگفتند همیشه خواهند ماند، حتی هنگام سختی!
اما تا سختی آمد چمدان خود را بستند و رفتند...
گاهی آخر خط بودن چنان بزرگت می‌کند که گویی انگار از نو شروع شده‌ای.

. .

این جمله "ابتهاج" رو باید با طلا نوشت؛
وقتی چشمت را باز میکنی، میبینی بزرگترین ضربه ها را همان هایی زده اند که زمانی با چشم بسته و از ته دل دوستشان داشته ای...

این جمله "ابتهاج" رو باید با طلا نوشت:

وقتی چشمت را باز میکنی، میبینی بزرگترین ضربه ها را همان هایی زده اند که زمانی با چشم بسته و از ته دل دوستشان داشته ای...

تو همان
صبح سراپا عشقی
بہ هوایِ تو
دلم نورانیست ...♡

آخ تو شب «ترویج فرهنگ میهمانی و پیوند با خویشاوندانِ» منی!

تا شکرگزار نباشی؛ شاهد اتفاقات خوب نخواهی‌بود. تا عادت نکنی به دیدنِ زیبایی‌ها و نعمت‌های جهانت را نبینی و از خدای نعمت‌ها قدردانی نکنی؛ موهبت‌ها و اتفاقات خوب، راه رسیدن به تو را پیدا نخواهند کرد. این یک اصل اساسی‌ست، حتی اگر سطحی و تکراری به نظر برسد. اما کمتر کسانی واقعا به آن پای‌بند بوده‌اند و قطعا به وضوح دیده‌اند که سپاسگزاری از خدا و کائنات بابت هرآنچه که می‌توانست نباشد اما هست؛ چگونه معجزه‌وار، جهان انسان را دگرگون می‌کند و پُلی می‌شود برای رسیدن به جهانی خوب‌تر و حالی خوب‌تر.
برای هر نعمتی که در جهانتان هست قدردان باشید، از خدا، از خودتان، از آدم‌ها... این کار، مسیرِ ورود اتفاقات و آدم‌های خوب‌ را به جهان شما هموار می‌کند. ما به یک مهمانی بزرگ دعوت شده‌ایم، خیلی اهمیت دارد که بابت هرچیز، قدردان باشیم، نه متوقع!!! "قدردان بودن" صفت آدم‌حسابی‌هاست. آدم‌هایی که از جهان و از خدا و از آدم‌ها طلبکار نیستند و با چاشنی قدردانی و تلاش، خواهان خوب‌ترینِ خوب‌ترین‌های جهانند.
سپاسگزار باشیم و قدردان؛ بابت کمترین دلخوشی‌ها! حتی برای اینکه می‌بینیم، می‌شنویم، نفس می‌کشیم و می‌فهمیم.
حتی برای اینکه آسمان زیباست، زمین و گیاه و درخت زیباست و جهان زیباست...

یه جایی آبرکامو نوشته :« به آن بخش از وجودم پناه بردم که هیچکس را دوست نداشت و در همان جا تا ابد پناه گرفتم.

. .

لازم نیست اطراف‌مان پُر از آدم باشد
همان چند نفری که اطراف‌مان هستند
آدم باشند، کافیست.

حسین پناهی