من همیشه واسه کسایی که واسم ارزش دارن نهایت تلاشم رو میکنم که ازم ناراحت نشن ولی خب این وسط یچیزهایی هست شبیه لیاقت که خیلیا ندارن، مثل تو.

اگر روزی از من درباره تو پرسند
کوتاه می‌گویم：
در
نهایت
نا‌امیدی
او
تمام
امیدم
بود…


‌‌‎‌‌‌‎‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

‏و در نهایت کسی قلبت را میشکند که به او گفته بودی که از شکسته شدن، خسته شده‌ای.

در نهایت همه چیز را به دست او
می سپارم میشناسمش!

جهان را چنان می‌گرداند که من
و آرزویم کنار هم راه برویم....

من از این ناراحت نیستم که پارتنر ندارم، ناراحتم که دچار بی‌حسی عاطفی شدم. نهایتا یکی دو روز راجع به کسی هیجان داشته باشم بعد یهو می‌بینم نه واقعا کشش و حوصله ندارم، انگار همون اول که دارم آشنا می‌شم برام اسپویل می‌شه که قرار نیست جالب باشه و دارم خودم رو با ادامه دادنش مسخره می‌کنم.

و در نهایت فرق آدما فقد تو ضربه هاییه که بهت میزنن.

و در نهایت فقط کسانی با تو میمانند که زیبایی را در روحت دیده‌اند، مدهوش شدگان ظاهر یکی یکی خواهند رفت.

به درجه‌ای از خستگی رسیدم که حوصله بودن در کنار آدم‌ها رو دیگه خیلی به ندرت دارم و نهایت مدت زمان ارتباط اجتماعی که میتونم داشته باشم حدودا دو ساعته و بعدش باید برگردم به غارم.

نهایتاً دل به جایی می‌رسد که دو راه
بیشتر ندارد،
یا باید خون شود، یا سنگ....

ولی بزرگترین ایراد قوی بودن اینه که:
هیچکس نگرانت نمیشه
چون همه میدونن در نهایت تنهایی از پس همه چیز برمیای

♡