آن‌جا که زنی با موهای آشفته و لبخند غمگین
بر سنگفرش‌های باران‌خورده‌ی شهر، راه می‌رود و در ذهنش شعری بی‌قافیه را زمزمه می‌کند.
و آنجا که مردی، پشت پنجره‌ی مه‌گرفته اتاقش، دستی لرزان بر چهره‌اش می‌کشد،
آرام در سکوت به سیگارش پک می‌زند و
دخان سیگارش را در آغوش نیستی رها می‌کند.
جایی‌ست که شاید هردو فکر می‌کنند
نجات‌شان در گریز است
اما این فکر تنها توهمی بیش نیست.
رفتن، تنها شکل دیگری از ماندن در تنهایی‌ست.
هیچ چیز و ‌هیچ‌کس نمی‌تواند
تنهایی بی‌انتهای‌شان را پر کند.


#رامین_وهاب_راوی

When the world says give up
hope whispers try one more time

وقتی همه ی دنیا میگه بیخیال شو
امید زمزمه میکنه: یه بار دیگه تلاش کن

به قولِ سهراب سپهری:
زمزمه‌های شَب در رگ‌هایم می‌روید

شجاعت همیشه غرش نمی کند. گاهی اوقات صدای آرامی است که در پایان روز زمزمه می کند: "فردا دوباره تلاش خواهم کرد"

آب داخل کشتی،
خطرناک تر از آب بیرونشه !

مراقب زمزمه های توی سرت باش رفیق...

خیلی وقت‌ها ما آدم‌ها بیشتر از اون که نیاز به یادگیری داشته باشیم، نیاز به یک یادآوری ساده داریم. یه صدا که توو گوش‌مون زمزمه کنه:"این رو همیشه می‌دونستی، فقط یادت رفته بود."

عشق عشق که می‌گفتید همین بود
آمدن و کلی خاطره به جا گذاشتن و ادامه‌ی ساختن خاطره در آغوش دیگری
ارزانی خودتان این دونفره‌هایتان
لطفا کنار بایستید
من و آغوشم با  ترانه‌های تنهایی که  برای هم زمزمه می‌کنیم
خوش هستیم ..


#سجاد_بیرامی

چه دلبرانه ابراز عشق میکند جناب مولانا
جایی که میفرماید:

نکند فکر کنی در دل من یاد تو نیست
گوش کن نبض دلم
زمزمه ش با تو یکیست...🤍.

از دور بغلت می‌کنم، آروم و بی‌صدا، دست‌هام رو مثل یه حصار دور تنت می‌پیچم، که مبادا تیکه‌تیکه‌های قلبت از هم بپاشه. سرم رو نزدیک گوش‌ت می‌آرم، زمزمه می‌کنم: غصه نخور‌ی‌ها، همه چی درست می‌شه. شاید باورش سخت باشه، شاید این جمله‌ها مثل مرهمی باشن که روی زخمِ عمیقت جواب نمی‌ده. می‌دونم، هر شب با اشک‌هایی که نمی‌ریزی خفه می‌شی و هر روز رو با یه لبخند خالی از دل، می‌گذرونی. ولی یک روز می‌رسه، همون روزی که فکر می‌کنی هیچ‌وقت نمی‌آد، همه‌ی این غم‌ها، این بغض‌ها، توی خاطراتت محو می‌شن. اون روز، همین لحظه‌های شکستگی برات می‌شه یه نشونه، که چطور توی تاریک‌ترین شب‌ها هم خودت رو نگه داشتی.

ایده های زیادی دارم ولی وقتی بزرگ میشن و میخوام با ذوق و شوق از خونه راهیشون کنم به مسیر عمل، یه غول گنده توی جاده ایستاده و اسمش "خب اینکارو هم کردی تهش که چی" هست. این موجود با زمزمه ی "مطمئنی این کاریه که میخوای تا آخر عمر انجامش بدی؟ و گیریم موفق شدی بهترین نتیجه رو هم گرفتی، واقعا خوشحال میشی؟ حالا سی سال دیگه داری چی کار میکنی؟" ایده هام رو ضعیف میکنه و میبلعه. هی گنده تر میشه و دیگه کل جاده رو بسته.
گاهی صدای پاشو از پنجره میشنوم‌. یا گرمی نفس های متعفنشو پشت گردنم حس میکنم.
میخواد منم ببلعه...