آن‌جا که زنی با موهای آشفته و لبخند غمگین
بر سنگفرش‌های باران‌خورده‌ی شهر، راه می‌رود و در ذهنش شعری بی‌قافیه را زمزمه می‌کند.
و آنجا که مردی، پشت پنجره‌ی مه‌گرفته اتاقش، دستی لرزان بر چهره‌اش می‌کشد،
آرام در سکوت به سیگارش پک می‌زند و
دخان سیگارش را در آغوش نیستی رها می‌کند.
جایی‌ست که شاید هردو فکر می‌کنند
نجات‌شان در گریز است
اما این فکر تنها توهمی بیش نیست.
رفتن، تنها شکل دیگری از ماندن در تنهایی‌ست.
هیچ چیز و ‌هیچ‌کس نمی‌تواند
تنهایی بی‌انتهای‌شان را پر کند.


#رامین_وهاب_راوی

از معضلات قوی بودن اینه که دیگه کسی درد و رنجت رو به رسمیت نمیشناسه!
چون تو ذهنشون جا افتاده که از پسش بر میای! و در نهایت اون لحظه ای که از درد به خودت میپیچی و انتظار داری به آغوش کشیده بشی و یکی بهت بگه میفهمم من هستم! با جمله تو میتونی قوی باش روبرو میشی!
بعضی اوقات ضعیف بودن حفاظت از سلامت روانته!

‏تقریباً هیچ شبی نیست که به این موضوع فکر نکنم که «چند شب و چند روز طول میکشه تا آدمیزاد باور کنه که هیچ آدمی اونقد ارزش نداره، که تو ذهنش کُلِ رویاها و آینده‌شو‌ با این یه‌نفر بسازه؟!»

یه بار میبخشه، دو بار فراموش میکنه، سه‌ بار نادیده میگیره و میگه دوستش دارم ولش کن، بعدش دیگه دلش پر میشه، حرفای تلخت و همه اون اتفاق‌های بد، مرور میشه تو‌ ذهنش، میخواد بمونه پیشت ولی دیگه نمیتونه.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

آنچه مرا نکشد قوی ترم میکند!
بعضی اوقات برعکس این جمله میتونه اتفاق بیفته. وقتی کودک ضربه روحی میخوره و از سمت والدینش مورد بدرفتاری و بی توجهی قرار میگیره، ذهنش جوری تنظیم میشه و رشد میکنه که دنیا جای خطرناکیه و خطریه برای بقای من، و در بزرگسالی میاد بجای حفظ بقا، بیشتر به فکر از بین بردن خودش و بفکر نیستی میفته.
و به عبارتی: آنچه مرا نکشد، ضعیف ترم میکند.

آدمیزاد به گذشته‌ش پیوند خورده. همیشه دلش می‌خواد رفته‌ها رو برگردونه. به آدمایی که باهاش سرد شدن نگاه می‌کنه و حسرت اون صمیمیت از دست رفته رو می‌خوره. به خونه‌ی کودکیش میره و دلش فراغ بچگیش رو می‌خواد. ذهنش دنبال سال‌های جوونی و فرصت‌های از دست رفته‌ست. اشتباهات کرده و نکرده‌ش. جسم آدمیزاد میره به آینده اما ذهنش راه گذشته رو در پیش می‌گیره. در نهایت هیچ کدوم به جایی نمی‌رسن. من فهمیدم زندگی وقتی تیکِ «انجام شد» می‌خوره که ذهن و جسمت هر دو به یک سمت حرکت کنن.

People ask you questions in their minds, then they answer questions, then they make decisions, then they get upset about the answer they give themselves, then in the world outside their minds, they raise their inner anger; Then they expect to understand. I wish I was a tree, or a cat, or a cloud, I was anything but human.

آدم‌ها تو ذهنشون ازت سوال میپرسن، بعد به جات جواب میدن، بعد جات تصمیم میگیرن، بعد ازت بابت همون جوابی که خودشون دادن ناراحت میشن، بعد تو دنیای خارج از ذهنشون خشم درونیشون رو روت بالا میارن؛ بعد انتظار درک هم دارن.کاش درخت بودم، یا گربه، یا ابر مثلا؛ هرچیزی بودم جز آدمیزاد.

من فکر میکنم آدم‌هایی که خیلی منتظرت میزارن در واقع تو براشون عزیز نیستی، وگرنه کی دلش میاد عزیز دلش رو غمگین رها کنه که بعدا بیاد درستش کنه؟ کی دلش میاد عزیز دلش رو تنها و چشم به راه بذاره؟ کی دلش میاد عزیز دلش رو یه گوشه بذاره تا شاید همه چی راحت‌تر شه، اوضاع آسون‌تر  شه و بره ببینتش و بهش زنگ بزنه بگه دوستش داره؟ کی دلش میاد عزیز دلش رو از دل بیرون کنه؟ و هر چی بهونه است گوشه ذهنش نگه داره؟


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

اتفاقا از سختی‌هایت بگو، از رنجی که داری می‌کشی، از مسیری که صبر و طاقتت را بریده و از هردفعه‌ای که زمین خورده‌ای و به هزار تکاپو ایستاده‌ای.
بگذار در جریانِ سخت کوشی و تاوان‌های سنگینِ پرداخته‌ات باشند تا روزی که به هدفت رسیدی؛ بگویند نوش جانش، باید می‌رسید!
اتفاقا از سختی‌های مسیرت حرف بزن تا آسانیِ مقصدت در ذهنشان ناعادلانه نیاید!

#نرگس_صرافیان_طوفان

قشنگ ترین تعریفم راجب نویسنده ها پاتریک نیتن داشته اونجا که می‌گه :
" نویسنده کسیه که افرادی که توی ذهنش زندگی می‌کنن رو مجبور می‌کنه هزینش رو بپردازن."