آن‌جا که زنی با موهای آشفته و لبخند غمگین
بر سنگفرش‌های باران‌خورده‌ی شهر، راه می‌رود و در ذهنش شعری بی‌قافیه را زمزمه می‌کند.
و آنجا که مردی، پشت پنجره‌ی مه‌گرفته اتاقش، دستی لرزان بر چهره‌اش می‌کشد،
آرام در سکوت به سیگارش پک می‌زند و
دخان سیگارش را در آغوش نیستی رها می‌کند.
جایی‌ست که شاید هردو فکر می‌کنند
نجات‌شان در گریز است
اما این فکر تنها توهمی بیش نیست.
رفتن، تنها شکل دیگری از ماندن در تنهایی‌ست.
هیچ چیز و ‌هیچ‌کس نمی‌تواند
تنهایی بی‌انتهای‌شان را پر کند.


#رامین_وهاب_راوی

انگار دو نفر درونم هستند؛
یکی می‌خواهد تمام دنیا را ببیند
و دیگری حتی نمی‌خواهد اتاقش را ترک کند

.࿐

انگار دو نفر درونم هستند
یکی می خواهد تمام دنیا را ببیند
و دیگری حتی نمی خواهد
اتاقش را ترک کند

به نظرم هر آدمی
باید پشت پنجره‌ی اتاقش،
یک گلدان گل
داشته باشد،
که هر بار گل‌هایش خشک می‌شود و دوباره گل می‌دهد،
یادش بیفتد که روزهای غم هم
به پایان می‌رسند
و امید دوباره جوانه می زند!

‏تنهایی که طولانی میشه،
معیار دوست داشتن آدم‌ها هم عوض میشه.
یهو می‌بینی اون آدم گلدون شمعدونی گوشه اتاقش‌رو با کل دنیا هم عوض نمی‌کنه.

من اگه اشیا بودم آینه اتاقش میشدم که هرروز ببینمش:))

گمان می کنم
هر آدمی باید پشت پنجره ی اتاقش
یک گلدان
گل شمعدانی داشته باشد
که هر بار گلهایش خشک می شود
و دوباره گل می دهد
یادش بیفتد
که روزهای درد هم
به پایان می رسند .

از لحاظ روحی نیاز دارم آینه اتاقش باشم هر روز ببینمش

‏اگر بر فرض محال پاییز فقط همین یه دونه مشکل رو داشت که آدم‌ مجبوره پنجره‌ی اتاقشو ببنده، همین یه دونه دلیل هم واسه دوس نداشتنش کافی بود

من از خورشید انتظار دارم چند روز بره تو اتاقش و به گرماش فکر کنه.