‏نمیدونم چطوری بگم اما انگار دارم هدر میرم، خودم، عمرم، جوونیم، انرژیم، استعدادم، احساساتم، ذوقم، تلاشم و کلا همه وجودم داره هدر میره، ناراحتم.

مشکلات، نگرانی‌ها و اضطراب‌هامون کم نیست. تا می‌خوایم به خودمون بیایم، تا می‌خوایم یکم خودمون رو جمع و جور کنیم همه‌چیز آوار می‌شه روی سرمون. ما غریبه‌هایی هستیم با دردهای مشترکِ آشنا، ما جوون‌هایی هستیم که جوونی‌مون به تاراج رفت و چیزی ازش نفهمیدیم، ما یک زخم گنده روی صورت ایرانیم که هیچ‌وقت قرار نیست خوب بشه.

امیدوارم تو سن شصت هفتاد سالگی یه شب
سیگار به دست تو بالکن یاد کارای نکرده و آرزوهای
از دست رفته جوونیمون نیوفتیم و
همه وجودمون پر از حسرت نشه...

ولی ما واسه اینهمه غمگین بودن
‏خیلی جوونیم ...
• |.|

بچگی نکرده بزرگ شدیم،
جوونی نکرده داریم پیر می‌شیم.

نسل ما هیچوقت پیر نمیشه،
همه ما تو جوونی مُردیم..!
• |.|

آدمیزاد به گذشته‌ش پیوند خورده. همیشه دلش می‌خواد رفته‌ها رو برگردونه. به آدمایی که باهاش سرد شدن نگاه می‌کنه و حسرت اون صمیمیت از دست رفته رو می‌خوره. به خونه‌ی کودکیش میره و دلش فراغ بچگیش رو می‌خواد. ذهنش دنبال سال‌های جوونی و فرصت‌های از دست رفته‌ست. اشتباهات کرده و نکرده‌ش. جسم آدمیزاد میره به آینده اما ذهنش راه گذشته رو در پیش می‌گیره. در نهایت هیچ کدوم به جایی نمی‌رسن. من فهمیدم زندگی وقتی تیکِ «انجام شد» می‌خوره که ذهن و جسمت هر دو به یک سمت حرکت کنن.

از بالا رفتن سنم ناراحت نیستم؛ اینکه هیچی از جوونیم نفهمیدم و کارای هیجان انگیز و جذاب انجام ندادم، غمگینم میکنه.

𝒀𝒐𝒖 𝒂𝒓𝒆 𝒕𝒐𝒐 𝒚𝒐𝒖𝒏𝒈 𝒕𝒐 𝒍𝒆𝒕 𝒕𝒉𝒆 𝒘𝒐𝒓𝒍𝒅 𝒃𝒓𝒆𝒂𝒌 𝒚𝒐𝒖

تو هنوز خیلی‌جوونی که اجازه بدی دنیا تو رو بشکنه :)

♡

این خاورمیانه‌ای بودن، شده یه ارّه تو باسن جوونی ما.