یه جایی از زندگیت یهو به خودت میای میبینی هیچکس تو‌ زندگیت وجود نداره که خود واقعیِ تو رو دیده باشه یا حتی بشناسه؛
حتی یه نفر، واقعا هیچکس.
همونجاست که میفهمی مجبوری به خودت تکیه کنی



. .

‏بعضی‌وقتا خودت رو از دست میدی که
ینفرو بدست بیاری ولی به خودت که میای
میبینی هم اونو از دست دادی هم خودت رو

‏"از تو ذهنم نمیای بیرون،
‏اگه به ذهنم شلیک کنم باهم می‌میریم؟.."

دلم از اون لاس ها میخواد که یهو به خودت میای میبینی ۵ صبحه .....

من ادم تنهاییم مثه تواطرافم پر نیس از دوستایی که پایه هم دیوونه بازیام باشن پس وقتی میای تو زندگیم طبیعیه که وابسته بشم اگه قصد رفتن داری نیا لطفا، وابستگی کم دردی نیس

از عجیب بودن زندگی فقط همینو بگم
که یهو به خودت میایی و میبینی مدت هاست از آدمایی بی خبری
که یه زمانی تحمل دو ساعت بی خبر بودن ازشون رو نداشتی.

برو به اونی که دوسش داری بگو ؛ ما خیلی بهم میایم حالا خوددانی

اینجوریه ک میای برای طرف مینویسی:
اشکال نداره من اینجام اشکال نداره فدا سرت همه چی درست میشه بیا بغلت کنم یا من هستم پیشت و این حرفا
بعد به خودت میای میبینی حاجی تو هیچی نیستی واسش!
بعد خیلی دردناک چیزی ک نوشته بودی رو پاک میکنی.

اگه یاد بگیری که هر آدمی که میاد تو زندگیت، قرار نیست قسمتی از آینده‌ت باشه، خیلی راحت‌تر با خیلی از مسائل کنار میای

مثلا بگی چرا نمیای تو بغلم؟
‏اونم مثل گربه جمع بشه بین دستات و محکم بغلش کنی..