تو فقط به من میای، کنار بقیه خیلی زشتی .

این روزها روزهایین که هیچ‌ کاری نمیشه کرد جز اینکه دست نوازش بکشی روی شونه‌های خودت و بگی از پس این هم برمیای.

ولی بزرگترین ایراد قوی بودن اینه که:
هیچکس نگرانت نمیشه
چون همه میدونن در نهایت تنهایی از پس همه چیز برمیای

♡

زندگی انقدر عجیبه که به خودت میای میبینی آدم‌هایی که پارسال این موقع فکر میکردی بهترینن و قراره تا ابد باشن، الان نه اهمیتی برای هم دارید و نه خبری از همدیگه.

پروازت به کنار، من عاشق فرودتم. یکجوری فرود میای که انگار پَر از تن پرنده جدا شده؛ آروم و نرم.

تو خانواده بهت یاد میدن که سازگاری و انعطاف بیش از حد، احترام و درک آدما یه ارزش خیلی مهمه
بعد بزرگ میشی میای تو اجتماع میبینی که اولین چیزی که باید یاد میگرفتی اینه که حقوق تو چیه این وسط؟
مرزهای تو چیه و چرا مهمه که پای مرزهات بمونی.

آدما می‌گن دوستت دارن، اما یهو به خودت میای می‌بینی چشمات داره می‌سوزه.

زندگی جوری آدمو عوض می‌کنه که خودش هم متوجه نمیشه.یاد میده کمتر اعتماد کنی، کمتر حرف بزنی، کمتر وابسته بشی. یه روز به خودت میای و می‌بینی اون آدم قبلی نیستی، فقط یه نسخه‌ی زخمی‌تر با یه لبخند سردتری!

از معضلات قوی بودن اینه که دیگه کسی درد و رنجت رو به رسمیت نمیشناسه!
چون تو ذهنشون جا افتاده که از پسش بر میای! و در نهایت اون لحظه ای که از درد به خودت میپیچی و انتظار داری به آغوش کشیده بشی و یکی بهت بگه میفهمم من هستم! با جمله تو میتونی قوی باش روبرو میشی!
بعضی اوقات ضعیف بودن حفاظت از سلامت روانته!

زندگی کوتاه تراز اونیه که بخوای آدمایی رو اطرافت جمع کنی که سواد ارتباط ندارن و تو حالا بجای اینکه از سمت طرف مقابلت فهمیده بشی، باید مابقی عمرت و بذاری برای کسی که نه سواد رابطه داره، نه میخواد که یاد بگیره!
بعد به خودت میای میبینی تو تا سطح اون پایین اومدی، ولی اون تا سطح تو بالا نیومده!