نباشی نمیدونم توی بغل کی پناه ببرم
نباشی نمیدونم خنده‌هامو برای کی ببرم
نمیدونم چجور بدون دنیای بدون خورشیدم زندگی کنم...

تو واقعی ترین آدم زندگیه منی
بودنت بهم انگیزه میده
جرات عاشقی میده
تو همونی هستی که
یه تار از موهاتو به دنیا نمیدم
همونی که چشمام به جز اون کسی رو نمیبینن
همونی که وقتی دلم میگیره بهش پناه میارم
همونی که امید میشه وسط ناامیدیام
همونی که باعث میشه از زندگیم لذت ببرم
همونی که براش میمیرم
خلاصه که تو به دنیا اومدی
بشی همه کَس من ، همه دنیای من.

من هیچوقت هیچکس رو زشت ندیدم
همه برای من زیبا بودن جز آدمایی که زبونشون شیرین و مغزشون کثیف و زشت بود
صورتشون زیبا اما از درون سیاه و چرک بودن
متاسفانه این موضوع باعث میشد تا مدتی کم یا زیاد با آدم هایی سلام علیک داشته باشم که زیبا هستند اما ظاهری درونشون زمانی برام نمایان میشد که آسیبی بهم رسیده بود
و من پر از زخم بودم پر از زخمهای بزرگ و کوچیک جای زخم‌ها فرق میکرد هر چقد که بین درون و بیرونش فرق بیشتری بود زخم ها بزرگ تر بودن
این اتفاق های پی در پی باعث شد
از زیبایی آدما از دور لذت ببرم...

اونایی که کنارتن قدر نعمتی که دارن رو میدونن؟
یا بیام ببرمت؟

صدای بی گزند

دارم یاد می‌گیرم از تنهایی لذت ببرم، چون فهمیدم هیچکس من و آدمِ خودش نمی‌دونه؛ فقط یه شخصیت فرعی‌ام تو زندگی بقیه.

من همونی ام که می تونم در دلشوره ترین و سگ استرس ترین حالت ممکنم به سر ببرم، اما بقیه رو همچنان به آرامش درونی و داشتن امید دعوت کنم...

من کسی رو میخوام که از دست خودم بهش پناه ببرم نه اینکه بخوام همش خودم رو یادش بیارم و بگم من رو ببین یا بهم توجه کن، یا درست دوستم داشته باش یا تنهام بذار.

برای خدمت به بشریت حاضرم تا پای چوبه‌ی دار بروم اما خوب می‌دانم که حتی دو روز هم نمی‌توانم با یک انسان در یک اتاق به سر ببرم. به محض اینکه یک نفر به من نزدیک می‌شود، شخصیتش کلافه‌ام می‌کند.

برادران کارمازوف - فئودور داستایوفسکی


. .

چقدر آدم‌های جالبی هستین، من میرم یه ردیف دیگه دیوار دورم رو بالاتر ببرم.

حتما صلاح بوده که کدورت ایجاد شده حالا چون درخت شکوفه داده برم عذرخواهی کنم کدورت رو از بین ببرم؟