من نمی‌تونم ۱۰۰ خودمو برای کسی بذارم چون کلا ۵-۶ درصد بیشتر ازم باقی نمونده.

شد شد، نشد دیگه از حوصله‌ی ما گذشته، بذار کنسل شه.

من کسی رو میخوام که از دست خودم بهش پناه ببرم نه اینکه بخوام همش خودم رو یادش بیارم و بگم من رو ببین یا بهم توجه کن، یا درست دوستم داشته باش یا تنهام بذار.

تو این روزا
کی بهت فیلتر شکن رسوند؟
کی بهت اس ام اس داد؟
کدوم فامیل گفت بیاید اینور امنه؟
کی همیشه با استرس جویایِ حالت شد ؟!
کی نگرانت شد؟
کی گفت حالت خوبه؟
کی بهت کمک مالی، روحی و روانی کرد؟
همه اونارو از این به بعد بذار رو چشمت
و قدر دانشون باش.

باید گفت‌وگو کنیم، حتی وقتی حرف خاصی برای گفتن نداریم. از جزئیاتی بگیم که شاید بنظر بی‌اهمیت بیان، اما همینا مارو توی زندگیِ هم نگه میدارن. تعریف کنیم چایی‌ امروزمون رو با چی خوردیم، از فنجون قهوه‌مون، کتابی که داریم مطالعه‌ش می‌کنیم عکس بفرستیم، وقتی ناراحتیم یا بی‌دلیل خوشحالیم همدیگر رو در جریان بذاریم. که اگه از حال هم بی‌خبر باشیم، که اگه نگیم، که اگه نپرسیم کم‌کم از هم دور می‌شیم و به سکوت عادت می‌کنیم.

My biggest fear is putting my whole heart and effort into someone and not knowing whether they will stay or leave me.

بزرگترین ترسم اینه که تمام قلب و تلاشم رو برای کسی بذارم و ندونم که اون می مونه یا ترکم میکنه.

•
برای تویی که داری شرایط سخت ، تنهایی ، سردرگمی ، گریه و ناامیدی رو تجربه و تحمل می‌کنی
خدا نورِ زندگی توعه بذار بهت بتابه 🤍.

♡

خیلی ساده بخوام بگم؛ راز بهبودی اینه‌که چشماتو باز کنی‌ و ببینی اون چیه که به‌هیچ‌وجه برات مفید نیست اما همچنان اصرار داری دو دستی بچسبی بهش؟ دست‌هات رو آزاد کن و همون چیز رو پشت سرت جا بذار.
و البته؛ کاش انجام دادنش‌هم همینجوری به آسونی گفتنش بود. اما تقریبا هیچ‌چیز آسون نیست.

Whatever comes, let it come. What stays, let it stay. What goes, let it go.

هر چی میاد بذار بیاد. آنچه میمونه، بذار بمونه. هرچی میره، بذار بره.

کسی که بدونه شما ناراحتید و بذاره با اون حال روزاتون رو سپری کنید و شب ها غمگین بخوابید، هیچکستون نیست.