فک کنم نزار قبانی یه
شادمهر درون داشته؛ اونجا که می‌گه:

«پس از من، کسی اگر‌ تو را ببوسد روی لب‌هایت تاکستانی خواهد یافت که من کاشته‌ام.»

نمیدونم درکم میکنید یا نه ولی،
من اجتماعی‌ترین آدم‌گریز دنیام. وقتی تو جمعم، یه جوری اجتماعی و بگو-بخندم که انگار دارم لذت دنیا رو می‌برم، ولی در درونم دارم لحظه‌شماری می‌کنم که برگردم خونه، برم تو غار تنهاییم و ترجیحاً تا مدتها ازش درنیام.

درونت فردی را میبینم!
زیبا
سر سخت
مغرور
و
تنها!
عجب قدرتی دارند چشم هایت..
این قدرت هر آینده ای را شکوهمند می‌سازد.


. .

میدونین چی دردناکه؟تنهایی اگزیستانسیال. اینکه ما میشینیم یه سریال رو میبینیم و فکر میکنیم وای کاش منم یه اکیپ ٦ نفره ی همیشگی داشتم.ولی وقتی وارد دنیای واقعی میشی میفهمی یکی از همون آدما توی تنهایی مُرده و این تنها بودن یه واقعیت انکار ناپذیره…هممون تنهاییم؛ از درون و در نهایت.

مامان! این صدای سرزنشگر درونی که تو سرم گذاشتی، خیلی بلنده. چجوری باید خاموشش کنم؟

درون هر انسان داستانی هست که دوست ندارد آن را فراموش کند

کارل گوستاو یونگ در کتاب "زندگی نامه من" میگه:
"بهشت جائیست که توان درونی ات برای حل مشکلات بیرونی ات
کافی باشد!"

و چقدر اینو هممون درک کردیم و چقدر تو جهنم بودیم


. .

بعضی اتفاق‌ها تو زندگیِ آدم هست که قشنگ میفهمه با اون اتفاق یه بار از درون مُرده؛ فکر میکنی تا حالا چند بار تو زندگیت از درون مُرده باشی؟

وقتی تو در درونم هستی، اندوه هم زیباست...


. .

I know I need to find a way to fill this big, black hole in me.

می‌دونم که باید راهی پیدا کنم تا این سیاهچاله بزرگِ درونم رو پر کنم.

.࿐