من همیشه با همه چی کنار میام، تقریبا با همه چیز و همه کس و همیشه اون کسی هستم که درک میکنه در حالی که خودش از درون داره تیکه تیکه میشه.

حتی اگر از تاریکی‌های درونت هم باهام حرف بزنی من تو را طوری نگاه میکنم انگار خورشیدی.🤍

نباید از اینکه تنهایی ناراحت باشی وقتی این تنهایی انتخاب خودته!
تو اطرافت رو خوب دیدی،همه رو سنجیدی،خودت به این نتیجه رسیدی این آدما با بودنشون نمیتون خلأ های درونت رو پر کنن! این تو بودی که فهمیدی با بودنشون بیشتر احساس میکنی تنهایی!
این نوع تنها شدن ناراحتی نداره...
من با اطمینان کامل بهت میگم تو خیلی قوی هستی خیلی...خیلی...به اندازه تنهایی هات!.

یه روز می‌فهمی زیادی قوی بودی…
اون‌قدر که کسی نفهمید
پشت این قدرتِ مصنوعی
چند بار از درون فرو ریختی.

ولی هیچکس نمیفهمه که این حس “کمبود داشتن” چقدر میتونه از درون مدام لهت کنه.

خدای زمینی من؛ تو انقدر در وجودم عمیق شده ای که گمانم حتی اگر میلیون ها سال بعد زمانی که تبدیل به خاک و بذر شدیم گلی شوم با عطر دست های تو؛ و در تمام پروانه ها دنبال نقش چشمانت بگردم. با هر وزش نسیم و دلربایی برگ ها بگویم؛ من زمانی محبوب عاشق ترین مرد زمین بودم، مردی که جای زخم هایم بوسه کاشت و تا ممکن ترین حدی که یک قلب می تواند از امنیت ملموس اغوشش درونم جاری کرد. پس مهم نیست من چگونه باشم روح من تا همیشه به دنبال او خواهد گشت. چرا که جان من و او را از یک گل ساخته اند اولین و اخرین من.

‏گاهی آدم متضادترین احساس‌ها رو همزمان تجربه میکنه، هم خوبی هم درونت یه سنگینی حس میکنی، هم دلت میخواد کسی رو در آغوش بگیری هم همون نزدیک شدن تو رو مضطرب میکنه، هم میل به حرف زدن داری هم نیاز به سکوت، هم دلت میخواد یکی باشه بتونی بهش تکیه کنی هم دوست داری دست هیچکس بهت نرسه.

ببین عزیز من
فقط دیدن توئه که میتونه رسوبات ته گرفته ی درونم رو بریزه بیرون اینو همیشه یادت بمونه .️

تکه‌ای در وجود من است که ؛
به جز تو به هیچ‌کس تعلق ندارد تکه‌ایی که سرزمین پهناوری در درون من است ژرف‌ ترین چاه محبت وجود من است و آباد ترین آبادی اقلیم من است همای من، تمام من، همان تکه‌ای‌ست که به تو تعلق دارد برای تویی که در قلب منی.

من تنهایی رو بیشتر از جمع دوست دارم؛
هوای بارونی رو بیشتر از هوای آفتابی دوست دارم؛ شب رو بیشتر از روز دوست دارم؛
من نه افسرده هستم
و نه اضطراب دارم
من یک درونگرا هستم...