من خیلی بی‌احساسم و هیچگونه حس دلبستگی درونم وجود نداره و تنها چیزی که اذیتم میکنه اینه که نمیدونم آیا از اول اینجوری بودم یا به مرور اینجوری شدم.

پوسته‌
ظاهری
چه
اهمیت
دارد،
درونم
ویران
است.

زمان کند میگذره وقتی منتظری؛
زمان تند میگذره وقتی دیرت شده؛
زمان کشنده‌ست وقتی غمگینی؛
زمان کوتاهه وقتی خیلی شادی؛
زمان بی پایانه وقتی درد داری؛
زمان طولانی میگذره، وقتی بی حوصله ای …

توجه کن:
زمان با توجه به اتفاقات درون تو میگذره،
نه عقربه های ساعت …!!

افسرده شدن نشونه‌ی ضعیف بودنِ تو نیست ، بلکه حاصلِ تلاش مداوم برای قوی موندن ، سعی در تحملِ بارهای سنگین عاطفی به‌ تنهایی و خستگی روانیه که به تدریج در درونِ تو شکل گرفته .

♡

نوشته بود؛
‏بعضی‌ روزها دلم می‌خواهد روی پیشانی‌ام بنویسم:
«دارم برای زنده ماندن، آرام ماندن و عبور از طوفان‌های درونم می‌جنگم؛ لطفا زخمی دیگر بر روی زخم‌هایم اضافه نکنید.»

با هر کس که می‌نشستم از امید حرف می‌زدم. حتی وقتی که ذره‌ای امید درونم نمانده بود.

اون کهکشان درونتو،
بالأخره پیداش می‌کنی .


. .

من راجب تاریکی های درونم بهش گفتم
و اون هنوز جوری نگاهم میکرد که انگار خورشیدم..

اون کهکشان درونتو
بالأخره پیداش می‌کنی .

♡

من هیچوقت هیچکس رو زشت ندیدم
همه برای من زیبا بودن جز آدمایی که زبونشون شیرین و مغزشون کثیف و زشت بود
صورتشون زیبا اما از درون سیاه و چرک بودن
متاسفانه این موضوع باعث میشد تا مدتی کم یا زیاد با آدم هایی سلام علیک داشته باشم که زیبا هستند اما ظاهری درونشون زمانی برام نمایان میشد که آسیبی بهم رسیده بود
و من پر از زخم بودم پر از زخمهای بزرگ و کوچیک جای زخم‌ها فرق میکرد هر چقد که بین درون و بیرونش فرق بیشتری بود زخم ها بزرگ تر بودن
این اتفاق های پی در پی باعث شد
از زیبایی آدما از دور لذت ببرم...