لبخندش ناشی از قدرتش بود
و گرنه درونِ پر آشوبی داشت...



. .

در درونم
چیزی شبیهِ من
زندگی می‌خواهد از من.
آخر چه بگویمش؟

همیشه با دیگران مهربون بود، حتی وقتی خودش از درون خالی میشد.
یه روز یکی ازش پرسید: چرا انقدر میبخشی؟ گفت: شاید چون هیچوقت کسی رو نداشتم که حالم رو بپرسه، نمیخوام کسی دیگه اون حس رو تجربه کنه.

تازه داشتیم با جنگ درونی هرکس که مختص به خودشه کنار میومدیم که جنگ بیرونیم اضافه شد.

چطور مراقب خودمون باشیم وقتی خسته‌ایم ولی هی باید ادامه بدیم! وقتی از درون پُریم ولی لبخند می‌زنیم! وقتی کسی که باید پناه باشه، خود زخم شده!

نه تحسین‌ شان
نه قضاوت‌ شان
هیچ‌ کدام نباید جهان درونت را بلرزاند
تو اصالتی
نه انعکاس نگاهِ دیگران 🤍

- لاادری

「♡

درون گرا بودن اینجوریه که:
از شدت فکرا و حرفای تو سرت سردرد میگیری، اما حرفی برای گفتن نداری…

There is no greater agony than bearing an untold story inside you.

هیچ رنجی بزرگتر از تحمل یه داستان ناگفته در درونت نیست.

وقتی متوجه میشی درونگرا و خجالتی بودنت هیچوقت شخصیت واقعیت نبوده، فقط پاسخ ناخودآگاهت به آسیب روحیت بوده.

ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .