درون گرا بودن اینجوریه که:
از شدت فکرا و حرفای تو سرت سردرد میگیری، اما حرفی برای گفتن نداری…

There is no greater agony than bearing an untold story inside you.

هیچ رنجی بزرگتر از تحمل یه داستان ناگفته در درونت نیست.

وقتی متوجه میشی درونگرا و خجالتی بودنت هیچوقت شخصیت واقعیت نبوده، فقط پاسخ ناخودآگاهت به آسیب روحیت بوده.

ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

خداروشکر که همدلی چیزیه که میشه یادش گرفت و در خودت پرورش بدی، پس توروخدا همدلی و یاد بگیرین، بدترین ارتباط مربوط با آدماییه که همدلی بلد نیستن، چون حرف میزنی و بی تفاوت رد میشن! و این باعث میشه هم از اون شخص به مرور دلسرد و دورتر بشی و هم اینکه اون شخص هیچوقت نمیتونه یک رابطه گرم و صمیمی بر پایه تبادل عاطفی دوطرفه برقرار کنه.
گاهی فقط با گفتن اره میفهمم چی میگی، کلی حس خوب میتونین در درون طرفتون ایجاد کنین.

یکی از چیزهایی که توی آدم‌ها ازش می‌ترسم، ماهیت‌شون بعد از رسیدنه. اکثر آدم‌ها وقتی می‌رسن، خیلی‌چیزها درون‌شون تغییر می‌کنه. در حدی که احساس می‌کنی انگاری هیچ‌وقت نمی‌شناختی‌شون.

_و راه حل تو برای ظلم فراگیر بیرون چی بود؟

فرار فرار به درون خودم‌، حتی اگر بشه به یک مرز جغرافیایی دیگر.

اللهم أرح قلبه فهو وقلبه فی قلبی.

«خدایا قلبش را آرام کن
چرا که هم او و هم قلبش درونِ قلبم هستند.»

زیبایی نوریست درونی ، وقتی درونت روشن باشه از نگاهت ، از رفتارت ، از بودنت میتابه ، اونوقت زیبایی از تو جاری میشه به همه چیز ..

♡

گاهی وقت‌ها هم سکوت علامت رضایت، حرفی نداشتن، خجالتی و یا درونگرا بودن نیست.
به دلیل نا‌امیدی از یافتن شنونده مشتاق و خوش‌فهمه.