ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

این دومین لباسیه که خودم دوختم.
باورم نمیشه از یه آموزش رایگانو آنلاین بتونم همچین چیزایی خلق کنمو ازش پول دربیارم
ممنونم ازت هنرمند:

با هرکی مثل خودش؟
امکان نداره من بتونم انقدر دوزاری باشم

من سرد و بی احساس نیستم فقد خیلی وقته نتونستم کسی رو پیدا کنم که کنارش بتونم همونطور ک تو تنهایی رفتار میکنم کنار اون هم رفتار کنم.

کاش بتونم دوز مهربونیمو بیارم پایین :)

امیدوارم برای چیزایی که بابتشون هیچوقت ازم عذرخواهی نکردی، بتونم ببخشمت.

as long as i can handle my sadness, i won't tell it to anyone.

تا زمانی که بتونم غمم رو تحمل کنم،
اونو به کسی نخواهم گفت.

عدالت نیست. اگه قراره اینطوری دوست‌نداشتنی باشم پس نباید بتونم قلب بقیه رو هم انقدر گرم کنم، دیگه قلبی نمی‌مونه که بعدش بخوام خودمم دوست داشته باشم و وقتی من از من رفتم، بقیه از من نرن؟

شاید فقط اینجا بتونم
با آرامش و راحت بخوابم .

انقدر همه چی سریع بود که حتی فرصت اینکه بتونم ازت خداحافظی کنم هم نبود.