گاهی مغزت برای بقا، تو رو از تغییر میترسونه، درحالی‌که رشد، درست پشت همون ترست ایستاده.

ماها خیلی نسبت به خودمون بی‌رحمیم، دائما خودمون رو قضاوت میکنیم، اشتباهاتمون رو بارها مرور میکنیم، درحالی‌که به بقیه حق اشتباه میدیم، ولی خودمون رو با کوچک‌ترین لغزش‌ها نمی‌بخشیم.
کاش با خودمون همون‌قدر مهربون باشیم که با عزیزترین آدم زندگیمون هستیم.

تلاش
می کنی
فراموشش
کنی
درحالی
که
منتظرشی...!:)

نوشته بود: "وقتی می‌فهمی پشت‌سرت چیا گفتن درحالی که تو همیشه هواشونو داشتی"، از تراژدی‌بودن این جمله هرچی بگم کم گفتم.

It takes a big heart to wish someone happiness when you have tears in your eyes.

باید دلت اندازه‌ی دریا باشه که بتونی برای یه نفر آروزی خوشبختی کنی درحالی‌که اشک تو چشمات حلقه زده :)

آه عزیز کوچک و غمگینم
تو ترسیدی بخاطر تاریکی‌‌هایت رهایت کنم
درحالی که من شیفته‌‌ و عاشق همان
تاریکی‌های درونت بودم

- لاادری

می‌گفت: "من نه جا می‌زنم و نه درجا"، خواستم بگم من جا نزدم، هیچ‌وقت جا نزدم اما تا دلتون بخواد درجا زدم. اگر بخوای با این دیدگاه بهش نگاه کنی که: "زندگی تا درسی رو یاد نگیری تکرارش می‌کنه"، من فکر کنم الآن توی مقطع پست‌داک درحال دفاع از تزم باشم.

نوشته بود: «سوشال مدیا باعث شده که حتی آدمای ۲۳ ساله فک کنن که خیلی وقته تو زندگی شکست خوردن؛ درحالی که زندگیشون تازه شروع شده.»
حرف حساب بود واقعا.


. .

این‌که من رو در مقابل خودت بی‌دفاع ببینی و بهم زخم نزنی مَردی. باورت نمی‌شه چه خون زیادی از من رفته. ضعیف و آروم درحال جان دادنم و چاقویی که خودم بهت هدیه کرده بودم توی قلبمه. حالا درد درخت رو بهتر می‌فهمم که چطور وقت سقوط دید جنس تنه‌ی تبر از جنس خودشه. و هیچ دردی بالاتر از این نیست که ببینی از خودی خوردی و غریبه توش نقشی نداشته. و درنهایت هرکسی مارو زمین زد، به هوا بُرد.

حس می‌کنم شبیه کوزه‌سازی‌ام که با کلی عشق کوزه می‌سازه اما هیچ‌کسی کوزه‌هاش رو نمی‌خره. حس نامرئی‌بودن دارم درحالی که کلی تشنه‌ی دیده‌شدنم.