‏خودکشی مخفی اینطوریه که دیگه شما به خاطر خودت زندگی نمیکنی، به خاطر اطرافیانت‌ زنده میمونی.

عزیز من
امیدوارم آرامش درونت قوی‌تر از هرج و مرج اطرافت باشه...

ترجیحم اینه که تنها بمونم تا اینکه بخوام به اطرافیانم ثابت کنم به من توجه کنید من وجود دارم.

.
من همه رو می بینم ولی فقط ب تو نگاه می کنم.
من صدای همه رو می شنوم ولی فقط ب‌صدای تو گوش میدم..
من همه ی آدمارو ب نحوی می فهمم ولی فقط تورو بلدم‌...
من وجود آدمای اطرافمو متوجه می شم ولی فقط وجود تورو حس می کنم....
من همه رو ملاقات می کنم ولی فقط با تو پرواز می کنم.....
من همه رو جزئی از زندگیم می دونم ولی تورو خود زندگیم....‌‌
من راجب همه حرف می زنم ولی راجب تو صبح تا شب فکر می کنم

یه جا خوندم نوشته بود:
« خوب بودن با آدمای اطرافت
مثل دروازه‌بان بودنه؛
مهم نیست چندتا توپ رو گرفتی،
آدما همیشه همون یک گلی که
خوردی رو به خاطر میارن...»

مهربون بمون و با محبت رفتار کن، نذار زشتی‌های اطرافت تو رو تلخ و بی رحم کنن.

چیزی که این روزا زیاد میبینم اطرافم اینه دیگه کمتر کسی دنبال ساختن زندگیه. همه ترجیح میدن وارد یه زندگی ساخته شده از قبل بشن که این مدل زندگی واقعا ذوق رو توی انسان میکشه. البته این تقصیر ما نیست. تو شرایطی گیر افتادیم که ساختن زندگی غیرممکن به نظر میرسه

عادی شدن من رو میترسونه، عادی شدن ذوقی که برای کار داری، عادی شدن قشنگی‌های کوچیک اطراف، عادی شدن روابط، عادی شدن حس‌ها، عادی شدن زندگی.

همینطوری الکی حذف نکنید، با یه رفتار بد از آدم‌های همیشگیتون دل نکنید، بمونید، صحبت کنید و حل کنید، با صحبت همه چی حل میشه، یه روز به خودتون میاید و میبینید، سر چیزهای الکی همه آدم‌های اطرافتون رو از دست دادید و و خودتون موندید تک و تنها، جای بعضی آدم‌ها رو هیچکس نمیتونه براتون پر کنه.

درک نشدن توسط اطرافیان
سرآغاز دردهای روحی خیلیامونه ..