یه جا خوندم نوشته بود:
« خوب بودن با آدمای اطرافت
مثل دروازه‌بان بودنه؛
مهم نیست چندتا توپ رو گرفتی،
آدما همیشه همون یک گلی که
خوردی رو به خاطر میارن...»

مهربون بمون و با محبت رفتار کن، نذار زشتی‌های اطرافت تو رو تلخ و بی رحم کنن.

چیزی که این روزا زیاد میبینم اطرافم اینه دیگه کمتر کسی دنبال ساختن زندگیه. همه ترجیح میدن وارد یه زندگی ساخته شده از قبل بشن که این مدل زندگی واقعا ذوق رو توی انسان میکشه. البته این تقصیر ما نیست. تو شرایطی گیر افتادیم که ساختن زندگی غیرممکن به نظر میرسه

عادی شدن من رو میترسونه، عادی شدن ذوقی که برای کار داری، عادی شدن قشنگی‌های کوچیک اطراف، عادی شدن روابط، عادی شدن حس‌ها، عادی شدن زندگی.

همینطوری الکی حذف نکنید، با یه رفتار بد از آدم‌های همیشگیتون دل نکنید، بمونید، صحبت کنید و حل کنید، با صحبت همه چی حل میشه، یه روز به خودتون میاید و میبینید، سر چیزهای الکی همه آدم‌های اطرافتون رو از دست دادید و و خودتون موندید تک و تنها، جای بعضی آدم‌ها رو هیچکس نمیتونه براتون پر کنه.

درک نشدن توسط اطرافیان
سرآغاز دردهای روحی خیلیامونه ..

اطراف خود را با افراد مثبتی احاطه کنید که به شما انگیزه داده و الهام بخش شما هستند.

فردی که مرتب از خود می‌پرسد «چه کند که دیگران او را دوست داشته باشند؟» هرگز نمی‌تواند خود واقعی‌اش باشد، چرا که همواره باید خود را با ترجیح اطرافیانش تطبیق دهد، حتی اگر از این موضوع آگاه نباشد.



. .

The older you get, the more you realize you don't want to be around drama, stress or conflict. You just want a calm cozy home, good food on your table, and to be surrounded by your favourite people.

سنت که بالاتر می رود ، بیشتر متوجه می شوی که نمی خواهی در اطراف چیزهای غمگین، استرس زا و یا درگیری ها باشی. فقط یک خانه دنج، آرام ، غذای خوب روی میز می خواهی درحالیکه کنار انسان های مورد علاقه ات هستی...

آن روز که تصمیم بگیرید خودتان را نجات دهید، نه آدم‌های اطرافتان را، روز بزرگی است.


.تکه‌هایی از یک کل منسجم
پونه مقیمی