«و من اگر تصمیم بگیرم تو را نبینم؛ باور کن اگر روی مژه‌هایم بنشینی نیز تو را نخواهم دید.»
-محمود درویش.

وقتی می‌بینم طرف به اندازه‌ای که به من توجه می‌کنه به بقیه‌ هم اهمیت میده، تمام ذوقم رو از دست میدم.

نوشته بود که:
‏یه حس مزخرفی دارم انگار قرار بوده
عصر ببینمت ولی خوابم برده.
بیدار شدم دیدم شب شده، تو هم زنگ نزدی.

می‌گفت: "داری به خودت سخت می‌گیری. هربار که برمی‌گردم نگات کنم می‌بینم داری خودتو اذیت می‌کنی."

چه حوصله‌ای دارین برای تلافی؛
رها کنین مثل محمود درویش که می‌گه:
همین مجازات تو را بس که من دیگر آن طور که تو را می‌دیدم، دیگر نمی‌بینم.

ولی میدونی تلخ‌ترین چیزی که بینمون اتفاق افتاد چی بود؟‌‌ اینکه شدیم دو تا غریبه که همه‌ چیز همدیگه رو میدونن.

خسته‌ام، به اندازه‌ی هزارویک‌سال خسته‌ام و هیچی به اندازه‌ی اون یکسال اضافه خسته‌ام نمی‌کنه که می‌بینم هزارسال دویدم اما هنوز هم نرسیدم.

من هر روز تموم تلاشم رو میکنم ولی هر شب به امید اینکه فردا رو نبینم میخوابم.

من که میدونم آخرش تو تیمارستان بیدار میشم میبینم رفیقام دارن با آستینای گره خورده تو بخش پرسه میزنن و هر چی که بینمون بوده اثرات داروهای خواب آوریه که بهم دادن.

تنها دلیلی که هنوزم عشق و دوست داشتن رو باور دارم بخاطر اینه که میبینم خودم چجوری میتونم یه نفر رو دوست داشته باشم.