بعضی اوقات متقاعد میشم که برای هیچ رابطه‌ی انسانی مناسب نیستم، چون انگار یا زیادی احساس میکنم، یا انقدر بی‌حس میشم که حتی خودمم نمیفهمم چی میخوام.

خداروشکر که همدلی چیزیه که میشه یادش گرفت و در خودت پرورش بدی، پس توروخدا همدلی و یاد بگیرین، بدترین ارتباط مربوط با آدماییه که همدلی بلد نیستن، چون حرف میزنی و بی تفاوت رد میشن! و این باعث میشه هم از اون شخص به مرور دلسرد و دورتر بشی و هم اینکه اون شخص هیچوقت نمیتونه یک رابطه گرم و صمیمی بر پایه تبادل عاطفی دوطرفه برقرار کنه.
گاهی فقط با گفتن اره میفهمم چی میگی، کلی حس خوب میتونین در درون طرفتون ایجاد کنین.

یادمه میگفت :

" عاشقم دست خودم نیست بهم میریزم
که تو هم با دگران خوب شوی هم با من! "

الان میفهمم چی میگه...

ولی کاش یکی بود بهم می‌گفت:
بشین رو به روم از چیزای که
فکر میکنی واسه هیچکس مهم نیست
و هیچکس نمی‌فهمه برام بگو
واسه من مهمه،
من میفهمم.

‌دقیقا همونجایی که داستایوفسکی
تو شب‌های روشن گفت :
«‏از خودش می پرسد؛
من چرا باید به یک نفر
احتیاج داشته باشم
که با او دو کلمه حرف بزنم؟
خودم با خودم می‌توانم
بیشتر از دو کلمه حرف بزنم
و حرف‌های خودم را
راحت‌تر بفهمم
و اگر کسی به اینجا برسد
دیگر نه می‌گردد،نه انتظار می‌کشد.»

یه چند سالیه هی دنیا زور میزنه بهم بگه هیچکس و هیچی موندنی نیست، منم هر دفعه بهش ثابت میکنم چقد نفهمم و نمیتونم یاد بگیرم.

من خیلی آدم می‌فهمم درک می‌کنم چی میگی ولی علاقمو از دست میدمی هستم

بزرگ شدم و صبورتر؛
و این را از غم هایی که دیگر گریه نمیشوند می‌فهمم.

کم‌کم دارم میفهمم که بزرگ شدن چه اشکال‌هایی دارد؛ وقتی به آرزوهایی که در کودکی داشتی میرسی، میبینی آن‌قدرها هم که فکر میکردی جالب نبوده‌اند.

بزرگ شده ام وصبورتر
این را از غم هایی که دیگر گریه نمیشوند
میفهمم..!:)