‌دقیقا همونجایی که داستایوفسکی
تو شب‌های روشن گفت :
«‏از خودش می پرسد؛
من چرا باید به یک نفر
احتیاج داشته باشم
که با او دو کلمه حرف بزنم؟
خودم با خودم می‌توانم
بیشتر از دو کلمه حرف بزنم
و حرف‌های خودم را
راحت‌تر بفهمم
و اگر کسی به اینجا برسد
دیگر نه می‌گردد،نه انتظار می‌کشد.»

الان تنها چیزی که واقعاً خوشحالم می‌کنه اینه که بفهمم چی واقعاً خوشحالم می‌کنه.

هنوز نتونستم اینو بفهمم: اُمید داشتن و ادامه دادن،
بزرگ‌ترین "قدرت" انسانه؟ یا بزرگ‌ترین "ضعفِش"؟

So when is that special talent hidden in me going to blossom and I will realize that I am not that useful?

پس کی قراره اون استعداد خاصی که در من نهفته شده یهو شکوفا بشه و بفهمم که اونقدرا هم به‌درد‌‌ نخور نیستم؟

فکر و روحم که ازت خسته بشه، پام رو از توی زندگی‌ت می‌کشم بیرون. این‌قدر بزرگ‌شدم تا بفهمم نباید وسط مهمونی که بهش دعوت‌نشدم برقصم..

من وقتی شرایط سخت می‌شه نمی‌رم؛ من وقتی می‌رم که ببینم تلاش‌هام به چشم نمی‌آد. وقتی می‌رم که ببینم هرکاری کنم باز کافی نیستم. وقتی می‌رم که بدونم ارزش کارهام دونسته نمی‌شه. وقتی می‌رم که بدونم قد من احترام گذاشته نمی‌شه. من وقتی می‌رم که بفهمم اندازه‌ای که برای من مهمه، برای طرف مقابل مهم نیست.

ببخشید من الان دقیقا نمی‌تونم بفهمم واقعا ساید دلقکیم زده بالا یا مکانیزم دفاعیه.

هیچوقت؛ هیچکس منو درست دوست نداشت که بفهمم و تجربه کنم دوست داشته شدن ِ درست چه شکلیه!

داستایفسکی میگه:

من چرا باید یک نفر را احتیاج داشته باشم که با او دو کلمه حرف بزنم؟ خودم با خودم می‌توانم بیشتر از دو کلمه حرف بزنم و حرف‌های خودم را راحت ‌تر بفهمم!
و اگر کسی به اینجا برسد دیگر نه می‌گردد، نه انتظار می‌کشد...


. .

گفتم از کجا بفهمم روحم قشنگه؟
گفت :
ببین چند نفر کنارِ تو نقاب به روحشون نمی‌زنن
چند نفر برات نقش بازی نمی‌کنن
چند نفر کنارِ تو خودشون رو زندگی می‌کنن