اگه تِراپی نمیری
روانشناسی رو قبول نداری
حس میکنی خودت از همه بیشتر میدونی
خودت همه فن حریفی
مطمئن باش
یکی داره تو جلسه تِراپیش اسم تورو میگه....

من برای ادامه دادن یا ندادن تاس نمیریزم، یا میمونم تا استخونم بشکنه، یا طوری میرم که به نظر بیاد هیچوقت نبودم، بدون اما و اگر.

‌
Remember:
برایِ اینکه دوبار نمیری، سمت کسی که تو رو رَها کرد بازنگرد.
‌

یه دوست دارم یه بار بهم گفت: من غمگینم ولی تو افسرده‌ای. پرسیدم فرقش چیه؟ گفت: من مدام میخوام گریه کنم، حتی تو شادترین لحظات زندگیم ولی تو اصلا لحظه‌ی شادی نداری. زندگی واسه تو مثل فتح اورست میمونه همونقدر سخت و طاقت‌فرسا. تو در واقع اشک نمیریزی، جون میکنی.

همان چوب دارچینی
که لحظه آخر
درون چای می اندازی
همان عکسی که در لپ تاپت
پنهان میکنی ولی دور نمیریزی
پیراهنی که دکمه اش را ندوخته ای اما
نمیتوانی از پوشیدنش منصرف بشوی
من تمام انها هستم
نخواستنی هایی که ناگهان
نمیتوانی از دوست داشتنشان صرف نظر کنی.


. .

دلیل نمیشه چون تراپی نمیری بری پیش مردم اورشیر کنی و اذیتشون کنی.

یه چیزی که خیلی آرامش داده به زندگیم اینه که یاد گرفتم آدما رو دقیقا همونجوری که هستن بپذیرم و توقع بیجا از کسی ندارم.
مثلا همونجوری که میدونم یه گاو قرار نیست کتاب بخونه، میدونم بعضیا قرار نیست شعور داشته باشن و بابت حرفا و کاراشون دیگه ناراحت نمیشم و اعصاب خودمو بهم نمیریم.
‌

. .

مگه چقدر عمر میکنی که نمیرینی به ادمی که بهت احساس ناکافی بودن میده

وقتی ی اتوبوس رو از دست میدی نمیری دنبالش کنی ،
میشینی و منتظر اتوبوس بعدی میشی ،
پس چرا بیفتی دنبال آدمی که لیاقتت رو نداره
و منتظر آدم مناسبی که قراره خوشبختت کنه نمونی :)

از نصایح آخر شب در مذمت برگشتن به اکس، به انیس منصور گوش کنین که میگه:

کَی لا تَموت مرّتین لا تعُد لمن خذلک

برای اینکه دوبار نمیری،
سوی کسی که تو را رها کرد بازنگرد