•
در روز خوشی همه جهان یار تواند

- مولانا

♡

تنها دلخوشی سال نو واسه من اینکه به بهونه تبریک میتونم یه بار دیگه از حالش با خبر بشم

بیاید از دلخوشی هاتون هرچند کوچیک تو کامنت بگید ..

شب‌ها ؛
تمام
دلخوشی‌هایم
در آغوش #تُ بودن است ؛
و این
خیال ِ من است
که دوستت دارم




. .

یه مرحله‌ایم از رابطه هست که فقط حرف زدن باهاش حالتو خوب میکنه، چون میدونی پناهته، چون میدونی تکیه‌گاهته، چون میدونی براش مهمی، چون میدونی غمت غمشه خوشیت خوشیش، و هیچ چیز دیگه‌ای تو اون لحظه قادر نیست آرومت کنه مگر حضور خودش
اگه به این مرحله رسیدین تبریگ میگم شما بفنا رفتین

کائنات فدای لبخند شیرینِ اولِ صبحت...
بخند جانم!

#تُ دلخوشیِ روزهایِ کسلِ کننده ای!




. .

Find small joys, make small joys,
In this way that you can last,
that life is still worth living.

شادی‌های کوچک بیاب، خوشی‌‌های کوچک بساز،
جوری که بتونی دووم بیاوری، طوری که زندگی همچنان ارزش زیستن داشته باشه◠‿◠

.࿐

✿ کپشن خاص ✿
تو آخرین بازمانده‌ی دلخوشی‌های منی، برایم بمان لطفا!
هرچیز که دوست داشته‌ام، مال من نشده و هرکس که دوست داشته‌ام، آدمِ من نبوده، یاد گرفته‌ام چشم‌پوشی کنم، از چیزها و آدم‌ها و دلخوشی‌ها... یاد گرفته‌ام بپذیرم که خیلی چیزها قابل تغییر نیست، خیلی چیزها و آدم‌ها را نمی‌شود داشت و من دست برداشته‌ام از خواستن‌های بیهوده، اما تو فرق داری، تو را نیاز دارم. تو را نیاز دارم برای اینکه خوب باشم، برای اینکه شب‌ها زودتر بخوابم و روزها زودتر بیدار شوم، برای اینکه بیشتر حواسم به خودم باشد، بیشتر تلاش کنم و بیشتر موفق باشم.
عشق، مطمئن‌ترین آرایش دنیاست و من می‌خواهم از همیشه زیباتر باشم.
تو را نیاز دارم ای آخرین بازمانده!
برایم بمان لطفا...

#نرگس_صرافیان_طوفان

آرزو کنیم حال همه خوب باشد
خیابان, پر باشد از عابران سر خوشی که نه غصه‌ای برای خوردن دارند، نه مشکلی برای حل نشدن، نه دلیلی برای گوشه گیری و تنها بودن.
عابرانی که سرخوش و آسوده از کنار هم عبور می‌کنند
و می‌خندند، از ته دلشان می‌خندند.
آرزو کنیم حال همه خوب باشد
به خوبیِ عطر یاس کوچه‌باغ‌های قدیمی
به خوبی دو روز مانده به عید زمان کودکی
و به خوبی همان روزی که آرامش و عشق؛
به خیابان‌های این شهر، برگردد...

#نرگس_صرافیان_طوفان

واژه ی عجیبیست....
"لیاقت" را میگویم
گاهی من ندارم
گاهی تو نداری
و گاهی نایاب میشود لابلایِ تمامِ آدمهای شهر...
گاهی در اوجِ خوشی،
آنجا که زمین و آسمان هم برایمان میرقصند
آنجا که ستاره ها به یُمنِ خوش بودنمان،
چشمک میزنند
پشتِ پا میزنیم به خوشبختی مان...
تمامِ تلاشمان را میکنیم،
تا بی لیاقتیمان را ثابت کنیم به زمین و زمان
که ما ظرفیتمان همین است
که ما یک عُمر میدویم به سمتِ خوشبختی،
اما همین که سراغمان آمد،
پشتمان را میکنیم و محلش نمیگذاریم
محلش نمیگذاریم تا سالها بعد،
از لابلای دفترِ خاطراتمان بیرون بیاوریمش و
سطر سطر آن روزها را،
با یک ای کاش شروع میکنیم
ای کاش عاقل بودم
ای کاش عاقل بودم
همیشه نداشتنِ لیاقت،
سهمِ آدمهای اطرافمان نیست،
گاهی خودمان،
میشویم نالایق ترین آدمِ روی زمین...
همان جا که خوشبختی برایمان دست تکان میدهد و ما،
عینِ خیالمان نیست که نیست...