«رفیق بود. با او می‌توانستم بعد از گریه‌های بلند، از چیزهای کوچک بخندم.»

خدایا...
به بزرگی آنچه داده ای آگاهم کن؛
تا کوچکی آنچه ندارم
نا آرامم نکند...

‏و یک روز آنقدر دوستت خواهم داشت که اسم خانه کوچک‌مان را آغوش خواهیم گذاشت.


. .

اگر در تقدیرت باشد، دنیا هم برای رسیدن به او کوچک است؛
اما اگر در سرنوشتت نباشد، حتی در یک کوچه‌ی بن‌بست هم به هم نمی‌رسید…

چیزی به نام خستگی روحی وجود داره، اینطوریه که از لحاظ جسمی خوبی ولی به خاطر افکار مزخرفت نمیتونی حتی کوچکترین حرکتی انجام بدی.

ماها خیلی نسبت به خودمون بی‌رحمیم، دائما خودمون رو قضاوت میکنیم، اشتباهاتمون رو بارها مرور میکنیم، درحالی‌که به بقیه حق اشتباه میدیم، ولی خودمون رو با کوچک‌ترین لغزش‌ها نمی‌بخشیم.
کاش با خودمون همون‌قدر مهربون باشیم که با عزیزترین آدم زندگیمون هستیم.

بهترین تعریف عشق که تا امروز خوندم اینه:
"در چشمهای اونی که ادم شماست، شما یک قطعه هنری هستید. زخمهای شما شبیه یک داستان هستند نه یک اشتباه. سکوت و کم حرفی شما عجیب نیست و فهمیده می‌ شه. در چشمهای اون ادم، شما لازم نیست کوچک بشین تا دوست داشته بشین."

نام دیگر مرگ،
زیستن درمیان کسانی است که رنج تو را کوچک می‌شمارند.

قانون ۷_۷_۷ در رابطه میگه:
هر ۷ روز یک قرار دونفره حتی در حد پیاده روی دو نفره با هم بزارید.
هر ۷ هفته یک قرار یکروزه کامل با هم بزارید.
هر ۷ ماه یک سفر کوچک با هم برید.

مراحل تبدیل یک آرزو به واقعیت:

یک آرزو که براش تاریخ تعیین بشه، میشه هدف
یک هدف که به مراحل کوچکتر تبدیل بشه، میشه برنامه
یک برنامه که با عمل همراه بشه، میشه واقعیت


. .