‏نه عزیزم تو سخت نمی‌گیری
هم سخته هم بقیه درک نمی‌کنن و هم زندگی سخت‌تر از همیشه شده.

واقعا خونه موندن واستون سخته؟
خونه واسه من یه تراپیه ..

آدم احتیاج داره از یکی بشنوه چقدر غذایی که پخته خوب شده، چقدر مدل موی جدیدش بهش میاد، چقدر لباسش قشنگه، چقدر لاکش خوش‌رنگه. همین ذوق‌های کوچیک باعث می‌شن در طول روز لبخند بزنی و توی آینه برای خودت بوس بفرستی، باعث می‌شن یادت بره زندگی چقدر سخته.

زندگی یهو زورش بهت میرسه، سر نوک مدادی که میشکنه، سر ماشینی که روشن نمیشه، سر اون یه قطره قهوه که میریزه رو لباس روشنت، سر یه حرفی که یکی بهت میزنه، یهو زورش میرسه و هر چی که در برابرش مقاومت میکردی دیگه وحشتناک سخته.

هر گوشه رو نگاه میکنی یکی دلش شکسته و ناراحته، چطونه؟ دارید با هم چیکار میکنید؟ آدم بودن انقدر سخته؟

‏آدم‌هایی که داغ عزیز دیدن رو از نزدیک ملاقات کردین؟!
یه ترکیب بی‌تفاوتی و غم تو چهرشونه که منو می‌ترسونه؛
ارتباط داشتن با این آدم‌ها خیلی سخته، تو زندگیشون تا تهِ سیاهی رو رفتن و دووم آوردن، همین تجربه شجاعشون کرده و بهشون یاد داده هر درد و فقدانی رو میشه تحمل کرد.

ناامید شدن از آدمی که مثل چشم‌هات بهش اعتماد داشتی و امیدوار بودی واقعا سخته.

کندن نقاب قوی بودن عجیب سخته‌، چون انتظار بقیه ازت شکل گرفته و باید همشونو نا امید کنی، ولی تا کی میخوای نقش بازی کنی..؟

زندگی همینطوریش هم سخته، حق دارم دلم نخواد دور و بر آدم‌هایی باشن که برام سخت‌ترش میکنن.

زندگی همینطوریش هم سخته، دلم نمیخواد دور و بر آدم‌هایی باشم که برام سخت‌ترش میکنن.