عیبی نداره اگه امروز غریبه‌ترینیم؛ من یادمه یه روزهایی هم بود که اون‌قدر به هم نزدیک بودیم که باورش سخت بود از اول فقط دوتا غریبه بودیم که اتفاقی همو پیدا کرده بودن.

بایوگرافی انگلیسی:

Rooted in depth, reaching for light.
ریشه در عمق، و دست درازا به سوی نور
Crafting meaning in a world of noise.
در جهانی پر از هیاهو، مشغول ساختن رویا
A mind shaped by silence, a soul led by purpose.
ذهنی شکل گرفته در سکوت، و روحی هدایت شده با هدف
You have to believe it to get it.
باید باورش کنی تا به دستش بیاری
Silence is the strongest cry.
سکوت قوی‌ترین فریاد است
I see the hero of my life in the mirror.
من قهرمان زندگیم رو تو آینه می‌بینم
A little patience, tomorrow is beautiful.
اندکی صبر که فردا زیباست

غصه ها را پشت گوشم می اندازم ،
چونان طره ی گیسویی رها ،
و تسلیم دست ها ...
من باید حالم خوب باشد ،
باید شاد باشم ، باید بخندم ، باید آرام باشم ...
هرگز این شب را ادامه نخواهم داد ،
و هرگز این ابرهای بارور را نخواهم بارید ،
فردا همه چیز ، جور دیگریست ...
این منم ! کسی که غمی در دلش ،
جسارتِ ماندن ندارد !
این منم ! کسی که اراده ای در باورش ،
جرات شکستن ندارد !
آفتاب که زد ؛ از نو جوانه خواهم زد ،
شکفته خواهم شد ،
شکوفه خواهم داد ...

#نرگس_صرافیان_طوفان

حق با ریاضی بود.
تا اثباتش نکرد، باورش نکن :)

لئو بوسکایا :

چیزی ویرانگرتر از آن نیست که دریابیم فریب همان کسانی را خورده‌ایم که باورشان داشته‌ایم

♡

من یه اورتینکر بیچاره هستم، لطفا از هرگونه ابهام در مواجهه با من پرهیز کنید، من همیشه بدترین و افتضاح‌ترین سناریوی ممکن رو اول پایه ریزی میکنم و بعد با تمام وجود باورش میکنم‌. مرسی.

The liar's punishment is not in the least that he is not believed, but that he/she cannot believe anyone else.

مجازات آدم دروغگو این نیست که کسی باورش نمیکنه،بلکه اینه که خودش نمیتونه حرف کسی رو باور کنه.

دنیای بیرون آن قدر وارونه است که نمی‌خواهم باورش کنم ..

- فروغ فرخزاد

آدم‌ها وقتی به کسی دل می‌بندن، یک هاله‌ای دور قلب‌شون شکل می‌گیره که اون هاله قلب‌شون رو گرم نگه می‌داره و در مقابل حال بد ازشون نگهداری می‌کنه. وقتی از اون فرد رفتاری می‌بینن که دور از تصورات یا باورشونه، اون هاله‌ست که ترک برمی‌داره و اون هاله‌ست که می‌شکنه. هربار بعد شکستن می‌شه دوباره ترمیم‌ش کرد و پایدار نگهش گذاشت اما هربار جنس اون هاله از بار قبل ضعیف‌تر می‌شه و به مرور حتی دیگه اثری ازش باقی نمی‌مونه.

از دور بغلت می‌کنم، آروم و بی‌صدا، دست‌هام رو مثل یه حصار دور تنت می‌پیچم، که مبادا تیکه‌تیکه‌های قلبت از هم بپاشه. سرم رو نزدیک گوش‌ت می‌آرم، زمزمه می‌کنم: غصه نخور‌ی‌ها، همه چی درست می‌شه. شاید باورش سخت باشه، شاید این جمله‌ها مثل مرهمی باشن که روی زخمِ عمیقت جواب نمی‌ده. می‌دونم، هر شب با اشک‌هایی که نمی‌ریزی خفه می‌شی و هر روز رو با یه لبخند خالی از دل، می‌گذرونی. ولی یک روز می‌رسه، همون روزی که فکر می‌کنی هیچ‌وقت نمی‌آد، همه‌ی این غم‌ها، این بغض‌ها، توی خاطراتت محو می‌شن. اون روز، همین لحظه‌های شکستگی برات می‌شه یه نشونه، که چطور توی تاریک‌ترین شب‌ها هم خودت رو نگه داشتی.