ما بیش از اندازه قوی بودیم، مدام میشکستیم، شکسته‌هایمان را بند میزدیم و ادامه میدادیم‌، اشک میریختیم، اشک‌هایمان را خودمان با دست‌های خودمان پاک میکردیم و دوباره با تمام جسارت‌ روی پاهای خودمان می‌ایستادیم، ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمیدادیم، با کسی از دردهایمان نمیگفتیم و از کسی کمک نمیخواستیم، ما به قیمت همین قوی بودن از پا در آمدیم، قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند.

غصه ها را پشت گوشم می اندازم ،
چونان طره ی گیسویی رها ،
و تسلیم دست ها ...
من باید حالم خوب باشد ،
باید شاد باشم ، باید بخندم ، باید آرام باشم ...
هرگز این شب را ادامه نخواهم داد ،
و هرگز این ابرهای بارور را نخواهم بارید ،
فردا همه چیز ، جور دیگریست ...
این منم ! کسی که غمی در دلش ،
جسارتِ ماندن ندارد !
این منم ! کسی که اراده ای در باورش ،
جرات شکستن ندارد !
آفتاب که زد ؛ از نو جوانه خواهم زد ،
شکفته خواهم شد ،
شکوفه خواهم داد ...

#نرگس_صرافیان_طوفان

- اگه دوباره به دنیا بیام
جورِ دیگه‌ای زندگی می‌کنم....

تو اگه جسارتِ تغییر داشتی،
از همین نقطه‌یِ زندگیت به بعد رو
تغییر می‌دادی!


(هیچوقت برای تغییر و شروع دیرنیست)

هر چند پیش روی تو، غرق خجالت‌اند
چشمان این غریبه فقط با تو راحت‌اند

بانو! به بی‌قراری شاعر ببخش اگر
این شعرها به حضرت چشمت، جسارت‌اند!

آغوشت، آشیانه‌ی گرم کبوتران
لبخندهات، حس نجیب زیارت‌اند

دور از نگاه سرد جهان، دست‌های من
با بافته‌های موی تو، سرگرم خلوت‌اند

دنیا، سکوت‌های مرا ساده فکر کرد
از حرف دل پُرند؛ اگر بی‌شکایت‌اند

بی‌خواب ِ کوچه‌گردی و بدخوابی‌ام نباش!
دلشوره‌های هر شبم از روی عادت‌اند

هی کوچه، کوچه، کوچه! به پایان نمی‌رسم
شب‌های سرد و ابری من بی‌نهایت‌اند!

«اصغر معاذی»