ما بیش از اندازه قوی بودیم، مدام میشکستیم، شکسته‌هایمان را بند میزدیم و ادامه میدادیم‌، اشک میریختیم، اشک‌هایمان را خودمان با دست‌های خودمان پاک میکردیم و دوباره با تمام جسارت‌ روی پاهای خودمان می‌ایستادیم، ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمیدادیم، با کسی از دردهایمان نمیگفتیم و از کسی کمک نمیخواستیم، ما به قیمت همین قوی بودن از پا در آمدیم، قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند.

یادت هست جناق میشکستیم...!؟



میگفتیم: "یادم تو را فراموش"...؟؟



امروز تمام استخوان هایم شکسته...



و باز هم تو را فراموش نکرده ام.

ﺟﻨﺎغ ﻣﯿﺸﮑﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﻢ:
ﯾﺎﺩﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ!!!
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﯾﻢ شکسته...!
ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺖ ﻧﮑﺮﺩﻡ...