اما عزیز من گاهی پایان‌های بسیاری را تجربه میکنیم تا به آغازی برسیم که لایقش بودیم.

نیاز دارم برگردم به روزی که دو تا غریبه بودیم و زخمت رو تنم نبود، میدونی اون موقع هم آدم غمگینی بودم ولی انقدر زخمی و غمگین نه.

ما دلبری بلد نبودیم، وایسادیم ،سیگار کشیدیم و رفتنِ اونایی که دوسشون داشتیم و تماشا کردیم ..

ما همیشه
یا جایِ درست بودیم در زمانِ غلط
یا جایِ غلط بودیم در زمانِ درست
و همیشه
همین‌گونه همدیگر را از دست داده‌ایم...

اگه با من در ارتباط هستین بدونین که اگه یه روز به هر دلیلی دیگه با هم دوست و در ارتباط نبودیم از من هیچ آسیبی بهتون نمیرسه و تمام حس‌ها، حرف‌ها و لحظه‌هاتون پیش من جاشون امنه.

ما بیش از اندازه قوی بودیم، مدام میشکستیم، شکسته‌هایمان را بند میزدیم و ادامه میدادیم‌، اشک میریختیم، اشک‌هایمان را خودمان با دست‌های خودمان پاک میکردیم و دوباره با تمام جسارت‌ روی پاهای خودمان می‌ایستادیم، ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمیدادیم، با کسی از دردهایمان نمیگفتیم و از کسی کمک نمیخواستیم، ما به قیمت همین قوی بودن از پا در آمدیم، قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند.

درسته که می‌گذره
ولی کاش شرایط جوری بود که منتظر نبودیم ، که خدا خدا نمی‌کردیم ، که نفسمون بند نمیومد تا بگذره ..

بَچه که بودیم
وقتی یهویی برقامون میرفت
بابامون هرجای خونه که بود داد میزد
نترسیدا من اینجام
الان تویِ جایی از زندگیم
دلم یکی و میخواد که وسطِ این تاریکی های زندگی
اونجایی که هیچ نورِ امیدی وجود نداره
یهو داد بزنهُ بگه
نترسیا من اینجام...

برای جا دادن این همه اندوه نیازمند قلب بزرگتری بودیم.

صادق هدایت :

با هم که بودیم ، احتیاج به حرف زدن نداشتیم، درد همدیگر را می‌فهمیدیم 🤍

♡