ما نسلی بودیم که از غم پناه میبردیم به خشم، و از خشم پناه میبردیم به نفرت.

الان نه دوست همیم و نه حتی اشنای هم. انقدر دور شدیم که انگار هیچ‌وقت هیچی نبودیم. انقدر غریبه شدیم که انگار از کتاب زندگیت اون صفحات مربوط به من رو کندی و نسخه‌های کاملا جدیدی بدون اونا چاپ کردی.

کنار هم که بودیم حرف‌هامون تمومی نداشت؛ از شعر و کتاب شروع می‌کردیم، می‌رسیدیم به فلسفه و عرفان، از موسیقی و هنر آسمون ریسمون می‌بافتیم، می‌رسیدیم به تحلیل تاریخ، گاهی بی‌هوا می‌رفتیم سراغ مرور خاطرات کودکی و آدم‌هایی که یه‌ جایی توی گذشته جا موندن. حرف‌هامون مثل رود جاری بود؛ بی‌توقف، بی‌قید، بی‌دغدغه‌ی زمان. گاهی با یک جمله‌ی ساده، ساعت‌ها گرم صحبت می‌شدیم، گاهی یک نگاه کافی بود تا فکر هم رو بخونیم. الان اما همه‌ی حرف‌ها سنگینی می‌کنه روی دلم، تکرارشون می‌کنم و انگار توی دیوارهای خونه پژواک می‌شن، بدون شنونده. من هنوز از شعر شروع می‌کنم، به فلسفه و هنر می‌رسم، می‌خوام از خاطرات رد شم اما تو رو اونجا می‌بینم، جا می‌مونم از رفتن.

ما نسلی بودیم که نرسیده به پنجاه، فشار اومد به صدجا

ما صبور و محکم نبودیم، دچار و مجبور بودیم.

ما اگه به جای حضور در مهم ترین صفحات تاریخ خاورمیانه در بی اهمیت ترین صفحات تاریخ سوییس بودیم:


♡

تا لحظه آخر برای بودن آدم‌ها تلاش میکنم ولی یهو یطوری میرم که انگار هیچوقت با هم در ارتباط نبودیم.

ولی خودمونیم دقت کردین تا چند روز پیش بخاطر چه چیزای چرت و پرتی ناراحت بودیم؟

زمان
و
مکان
مناسبی
برای
زیستن
نبود
همه‌ی
ما
حیف
بودیم
حیف:)

We must be willing to let go of the life we planned so as to have the life that is waiting for us.

ما باید حاضر باشیم زندگی ای رو که براش برنامه ریزی کرده بودیم رها کنیم تا زندگی ای رو داشته باشیم که در انتظارمون هست.