از واقعیتها فرار میکنیم. روبروی اینه رژ لب میزنیم و خط چشم میکشیم و تند تند پلک میزنیم که اشکهایمان نریزد و زود فرار میکنیم تا مبادا ادمی که درون آینه نشسته لب باز کند و بگوید:
‏تو درست به اندازه حرف هایی که کسی را نداری که برایش بگویی، اندازه گریه هایی که برایشان شانه‌ای نداری،اندازه دستهایی که نیستند تا دستهای سردت را بگیرند و اندازه بوسه هایی که پشت لبخندهای مصنوعیت مخفی میشوند، تنهایی.

باشد که اشکهایمان
شروعِ زندگی به شیوه #حسین(ع) باشد؛


. .

نگران نباشید
خدا هیچگاه اشکهایمان را نادیده
و دعاهایمان را ناشنیده نخواهد گرفت
و هرگز در برابر رنجهایمان سکوت نخواهد کرد
او می بیند ،
می شنود
و به دادمان خواهد رسید !

وقتی که قلب هایمان كوچك تر از غصه هایمان میشود،
وقتی نمیتوانیم اشک هایمان را پشت پلك هایمان مخفی كنیم
و بغض هایمان پشت سر هم میشكند ...




وقتی احساس میكنیم
بدبختیها بیشتر از سهم مان است
و رنج ها بیشتر از صبرمان ...



وقتی امیدها ته میكشد
و انتظارها به سر نمیرسد ...


وقتی طاقتمان تمام میشود
و تحمل مان هیچ ...





آن وقت است كه مطمئنیم به تو احتیاج داریم
و مطمئنیم كه تو
فقط تویی كه كمكمان میكنی ...



آن وقت است كه تو را صدا میكنیم
و تو را میخوانیم ...





آن وقت است كه تو را آه میكشیم
تو را گریه میكنیم ...
و تو را نفس میكشیم ...



وقتی تو جواب میدهی،
دانه دانه اشکهایمان را پاك میكنی ...
و یكی یكی غصه ها را از دلمان برمیداری ...






گره تك تك بغض هایمان را باز میكنی
و دل شكسته مان را بند میزنی ...

سنگینی ها را برمیداری
و جایش سبکی میگذاری و راحتی ...

بیشتر از تلاشمان خوشبختی میدهی
و بیشتر از حجم لب هایمان، لبخند ...





خواب هایمان را تعبیر میكنی،
و دعاهایمان را مستجاب ...




آرزوهایمان را برآورده می کنی ؛
قهرها را آشتی میدهی
و سختها را آسان
تلخ ها را شیرین میكنی
و دردها را درمان





ناامیدی ها، همه امید میشوند
و سیاهی ها سفیدسفید ...





مرسی برای بودنت خدای من