به آن کسی که بار اندوه
بر شانه‌اش سنگینی می‌کند
بگو آسوده باش که
پروردگارت حالت را می‌داند  🤍.

♡

‏گاهی آدم متضادترین احساس‌ها رو همزمان تجربه میکنه، هم خوبی هم درونت یه سنگینی حس میکنی، هم دلت میخواد کسی رو در آغوش بگیری هم همون نزدیک شدن تو رو مضطرب میکنه، هم میل به حرف زدن داری هم نیاز به سکوت، هم دلت میخواد یکی باشه بتونی بهش تکیه کنی هم دوست داری دست هیچکس بهت نرسه.

وقتی جهان به شانه‌هایت سنگینی می‌کند، من را داری.
• |.

" أنا لک حین یثقل العالم علی کتفیک .. "

آن‌گاه که بار عالم بر دوشت سنگینی می‌کند من را داری 🩵

♡

کنار هم که بودیم حرف‌هامون تمومی نداشت؛ از شعر و کتاب شروع می‌کردیم، می‌رسیدیم به فلسفه و عرفان، از موسیقی و هنر آسمون ریسمون می‌بافتیم، می‌رسیدیم به تحلیل تاریخ، گاهی بی‌هوا می‌رفتیم سراغ مرور خاطرات کودکی و آدم‌هایی که یه‌ جایی توی گذشته جا موندن. حرف‌هامون مثل رود جاری بود؛ بی‌توقف، بی‌قید، بی‌دغدغه‌ی زمان. گاهی با یک جمله‌ی ساده، ساعت‌ها گرم صحبت می‌شدیم، گاهی یک نگاه کافی بود تا فکر هم رو بخونیم. الان اما همه‌ی حرف‌ها سنگینی می‌کنه روی دلم، تکرارشون می‌کنم و انگار توی دیوارهای خونه پژواک می‌شن، بدون شنونده. من هنوز از شعر شروع می‌کنم، به فلسفه و هنر می‌رسم، می‌خوام از خاطرات رد شم اما تو رو اونجا می‌بینم، جا می‌مونم از رفتن.

حس میکنم اینی که روی قلبم سنگینی میکنه خیلی سنگین تر از غم و حسرته!
یه وزنه‌ی غیر قابل حملِ که میخواد بکِشونتم ته دریا...

گاهی اوقات گریه نمی‌کنی؛
اما سنگینی غمی که در سکوتت، پشت پلک هایت، نگاهت و نفس هایت نهفته
کمتر از اشک هایی که باید بریزی نیست.

یه وقتایی انقدر دلت گرفته که حتی نمی‌دونی برای چی ناراحتی...
فقط یه چیزی توی دلت سنگینی می‌کنه..

سنگینی یه چیزهایی رو تا ابد باید روی قلبم حمل کنم.

خدایا؛
بارِ این همه "نشُدن"
روی شانه‌هایِ ما سنگینی می‌کند،
"شُدن"
را نصیب این قلب‌هایِ خسته کن 🤍.