بعضی روزهام هیچ اتفاقی نیوفتاده، ولی دلت میخواد غمگین باشی، دلت میخواد کمتر حرف بزنی، بیشتر خیره بشی، کمتر بیرون بری، بیشتر تنهایی وقت بگذرونی، تا خود صبح رو یه موسیقی غمگین قفلی بزنی و به رفتن کسی که شاید هیچوقت تو زندگیت نبوده فکر کنی و ریز ریز اشک بریزی، بعضی روزها انگار آدم وظیفه خودش میدونه تموم غم دنیا رو به دوش بکشه.

صائب تبریزی قشنگ نوشته ، میگه:

عاقبت مغز مرا فکر پریشان میخورد!
• |.

شل بگیر بزرگوار، دو جا بگو نمی‌دونم سه جا بگو حق با شماست، یه جا بگو ببخشید، دو جا بحث نکن و رد شو، اون اعصابو بریزی بهم فقط خودت باید تحملش کنی

04/4/4 که گذشت ولی بیاید
04/5/6 یه خاکی تو سرمون بریزیم🫠

‏خنده بر لب می‌زنم
تا کس نداند راز من
ورنه این‌ دنیا که ما دیدیم
خندیدن نداشت....

صائب تبریزی

گاهی اوقات گریه نمی‌کنی؛
اما سنگینی غمی که در سکوتت، پشت پلک هایت، نگاهت و نفس هایت نهفته
کمتر از اشک هایی که باید بریزی نیست.

بعضی اوقات انقدر از طرف احساسات خودت لبریزی که دیگه جایی برای احساسات دیگران نداری، همینجوریشم نصف انرژی روانیت بخاطر شکستنت از بین رفته و با بقیه باقی مونده باید خودت رو بسازی.

عشقی که وجودت رو به پاش بریزی؛ اما بعدش احساس پوچی بهت دست نده.

‏ولی دوست اصلیت همونیه که میتونی بدون ادا وسط بدبیاریت بهش زنگ بزنی و بگی گند زدم و اونم بگه پاشو بیا ببینیم چه خاکی میتونیم بریزیم سرمون.

دشمن دوست نما را نتوان کرد علاج
شاخه را مرغ چه داندکه قفس خواهد شد...

- صائب تبریزی


. .