نهایت اندوه آنجاست که حس می‌کنی تو استعداد شاد بودن را داشتی و ذاتاً از جنس تاریکی نبودی؛ اما نورها تو را تنها گذاشتند و به آغوش سیاهی سپردند.

ولی یکی باید مثل جمال ثریا بیاد و مو رو از شونه هامون کنار بزنه، گردنمون رو از پشت ببوسه و آهسته کنار گوشمون زمزمه کنه:
من معشوق تو
من همسر تو
من برادر تو
من پدر تو
من حتی رفیق توام،
هر کدام را که نخواستی، آن دیگری توام.
منی که تنهایت نخواهم گذاشت....

من «برونگرای تایمردار» هستم؛ نهایتا ۵ یا ۶ ساعت بتونم برون بگرام . بعدش میخوام برم یه گوشه از تنهاییم لذت ببرم.

‏من دوستم بیوفته تو چاه، پشت سرش میرم. چون حتما اون چاهه جالب بوده، خوش میگذشته که دوستم رفته توش. نهایت پشیمون هم شدیم دو نفره پشیمون بشیم بهتره......

‏یه بیماری هست به اسم "اروتومانیا"؛
این بیماری اینطوریه که ؛
تو از شخصی که دوستش داری
تصویری می‌سازی که از
خود واقعیش پیشی گرفته
و در نهایت شخصیت اصلی اون فرد
باعث ناراحتیت میشه!
فکر میکنم خیلی هامون درگیر این بیماری باشیم

. .

کتاب هردو در نهایت میمیرند بدون سانسور :)))

ولی در نهایت متوجه میشی که چیز زیادی نمیخواستی، بلکه از شخص اشتباهی انتظار داشتی.

بعضی از نبردهای زندگی ارزش مبارزه نداره
و اگه آگاهانه ببازی و از اونها خارج بشی
در نهایت برنده‌ای چون انرژیت‌رو حفظ کردی
این نبردها می‌تونه ادامه یک رابطه،
یک دوستی، یک شغل، یک نگرش،
یک سبک زندگی
و حتی تلاش برای اثبات خودت باشه…


. .

به کسی که برایت نمی‌نویسد، مزاحمِ روزهایت نمی‌شود، درباره‌ات نمی‌خواند،
مهم‌ترین تاریخ‌های تو را حفظ نمی‌کند و زندگی‌ات را پُر از کارهای شگفت‌انگیز نمی‌کند، وابسته نشو.

وقتی گریه کرد چشماشو ببوسید و بهش بگید:‏ "دنیا نمی‌ارزد به رنج پلک‌هایت‌ جانِ من" به همین قشنگی