کنار هم که بودیم حرف‌هامون تمومی نداشت؛ از شعر و کتاب شروع می‌کردیم، می‌رسیدیم به فلسفه و عرفان، از موسیقی و هنر آسمون ریسمون می‌بافتیم، می‌رسیدیم به تحلیل تاریخ، گاهی بی‌هوا می‌رفتیم سراغ مرور خاطرات کودکی و آدم‌هایی که یه‌ جایی توی گذشته جا موندن. حرف‌هامون مثل رود جاری بود؛ بی‌توقف، بی‌قید، بی‌دغدغه‌ی زمان. گاهی با یک جمله‌ی ساده، ساعت‌ها گرم صحبت می‌شدیم، گاهی یک نگاه کافی بود تا فکر هم رو بخونیم. الان اما همه‌ی حرف‌ها سنگینی می‌کنه روی دلم، تکرارشون می‌کنم و انگار توی دیوارهای خونه پژواک می‌شن، بدون شنونده. من هنوز از شعر شروع می‌کنم، به فلسفه و هنر می‌رسم، می‌خوام از خاطرات رد شم اما تو رو اونجا می‌بینم، جا می‌مونم از رفتن.

باید درس بخونیم برای امتحانی که مشخص نیست تا برگزاریش زنده باشیم یا نه
منطق۱۰/۱۰
دانشگاه ازاد تبریز ...

این برهه ی زندگی واقعا عجیبه!!!!
هم ناراحتیم، هم باید کار کنیم، هم باید درس بخونیم، هم ناراحتیمون رو نشون ندیم، هم غذا بپزیم، هم تلاش کنیم، هم بخوابیم
تازه باید به فکر آینده هم باشیم :/

‏دلم یه شمال میخواد با اکیپ با جنبه ، کنار دریا اتیش درست کنیم ، مست کنیم تا صبح اهنگ ابی رو بخونیم با هم که : یه شب مستی باز سر رامه :))

یا کنارم بمون، باهم آشپزی کنیم، کتاب بخونیم، مست کنیم، عشق بازی کنیم، یا برو و شعر شو..

ی زمانی منتظر میموندیم تلتکست خبراشو اپدیت کنه اونارو بخونیم :(

‏خدایا با این وضعی که ساختی برامون نکنه انتظار داری نمازم بخونیم؟

یه بار رفتیم کافه
گفتن چی میل دارید ؟
گفتیم فعلا یه شمع بیار این منو رو بخونیم -_-

بیخودترین ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻭ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮی ﺧﻄﺮ ﺭﯾﺰﺵ ﮐﻮهه!

ﺧﺐ ﭼﯽ ﮐﺎﺭ کنیم؟!

ﺭﺩ ﻧﺸﯿﻢ؟

ﺯﻭﺩ ﺭﺩ ﺷﯿﻢ؟

ﺁﺭﻭﻡ ﺑﺮﯾﻢ؟

اشهدمونو بخونیم؟

دعاکنیم نریزه؟

ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ غلطی بکنیم؟!

ما خواستیم درس بخونیم از قافله علم عقب نمونیم اینقد سرمون تو کتاب بود که قافله رو گم کردیم اشتباهی با یکی دیگه رفتیم...

الانم با قافله برده فروشا تو مصریم دارن میفروشنمون
بچه ها شما حواستون باشه قافله رو اشباهی سوار نشین:)))