کنار هم که بودیم حرف‌هامون تمومی نداشت؛ از شعر و کتاب شروع می‌کردیم، می‌رسیدیم به فلسفه و عرفان، از موسیقی و هنر آسمون ریسمون می‌بافتیم، می‌رسیدیم به تحلیل تاریخ، گاهی بی‌هوا می‌رفتیم سراغ مرور خاطرات کودکی و آدم‌هایی که یه‌ جایی توی گذشته جا موندن. حرف‌هامون مثل رود جاری بود؛ بی‌توقف، بی‌قید، بی‌دغدغه‌ی زمان. گاهی با یک جمله‌ی ساده، ساعت‌ها گرم صحبت می‌شدیم، گاهی یک نگاه کافی بود تا فکر هم رو بخونیم. الان اما همه‌ی حرف‌ها سنگینی می‌کنه روی دلم، تکرارشون می‌کنم و انگار توی دیوارهای خونه پژواک می‌شن، بدون شنونده. من هنوز از شعر شروع می‌کنم، به فلسفه و هنر می‌رسم، می‌خوام از خاطرات رد شم اما تو رو اونجا می‌بینم، جا می‌مونم از رفتن.

فکر می کنم چون تا به حال کسی انقدر دوست نداشت؛ گند زدی..!

"اگر میلیون ها نفر دوستت داشتند؛
من، یکی از آن ها بودم...
اگر یک نفر دوستت داشت؛
من ، او بودم...
و اگر هیچکس دوستت نداشت؛
من مرده ام... "


. .

‏از قشنگ ترین متن هایی که خوندم این نامه فرانتس کافکا به مجبوبش ملینا بود که میگفت:
"اگر میلیون ها نفر دوستت داشتند؛
من، یکی از آن ها بودم...
اگر یک نفر دوستت داشت؛
من ، او بودم...
و اگر هیچکس دوستت نداشت؛
من مرده ام... "

. .

برون کشیدم از آن ورطه، رخت و سود نداشت؛
که بر کرانه‌ی طوفان، نمی توان آسود ...

- هوشنگ ابتهاج


. .

بزرگترین خطایش این بود که:
می پنداشت؛
من برای همیشه صبور خواهم ماند...!!!