به قول شاعر که میگفت : « ز بس خندیدم و پنهان نمودم راز خود را ؛ کسی باور ندارد در دلم دریای درد است :) »

یه تراپیستی میگفت:
در جلسات مشاوره با زوجین فهمیدم
آدما فقط برای به هم رسیدن برنامه دارن
برای با هم بودن برنامه ی ندارن ..

میگفت هیچوقت آدمی که حتی با فکر از دست دادنت گریه کرده رو ول نکن، بهت قول میدم هیچکس اندازه اون دوستت نخواهد داشت.

تراپیستم میگفت پارتنر امن کم کم خودش میتونه در نقش درمانگر برای زخم های درونیت باشه. درست میگفت.

میگفت هیچوقت هیچوقت هیچوقت، هیچ آدمی برای من اون آدمی نبود که من برای آدم‌های زندگیم بودم و من عمیقا میفهمیدم که چی میگه.

تو سریال good flight چیز جالبی میگفت، میگفت اگه میخوای بدونی که ینفر رو برای زندگیت دوست داری چشم‌هات رو ببند و تصور کن بعد از ظهر خسته از راه میرسی و ماشین رو داری پارک میکنی و میفهمی اون تو خونه منتظرته، اگه این فکر خوشحالت میکنه اون آدم زندگیته.

میگفت تو خیلی زودرنجی، دلم میخواست بهش میگفتم آدم‌ها از کسایی که دوسشون دارن بیشتر میرنجن، وگرنه بقیه که مهم نیستن.

ی جا ی تعریفِ قشنگی از اشک خوندم که میگفت؛
"و اشک تاوانی ست که چشم ها باید بابتِ درست ندیدن بپردازند…"
چقدر درست گفت.

ما بیش از اندازه قوی بودیم، مدام میشکستیم، شکسته‌هایمان را بند میزدیم و ادامه میدادیم‌، اشک میریختیم، اشک‌هایمان را خودمان با دست‌های خودمان پاک میکردیم و دوباره با تمام جسارت‌ روی پاهای خودمان می‌ایستادیم، ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمیدادیم، با کسی از دردهایمان نمیگفتیم و از کسی کمک نمیخواستیم، ما به قیمت همین قوی بودن از پا در آمدیم، قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند.

میگفت وقتی کسی رو با همه ی وجودت دوست داشته باشی
اولین فکر هر روزته و آخرین چت هر شبت.