ببخشید نمیتونستم کسی که ناراحتیم واسش اهمیتی نداشت رو تو زندگیم نگه دارم.

اصلیه معدمه که با کوچکترین ناراحتیم بهم میریزه

باید گفت‌وگو کنیم، حتی وقتی حرف خاصی برای گفتن نداریم. از جزئیاتی بگیم که شاید بنظر بی‌اهمیت بیان، اما همینا مارو توی زندگیِ هم نگه میدارن. تعریف کنیم چایی‌ امروزمون رو با چی خوردیم، از فنجون قهوه‌مون، کتابی که داریم مطالعه‌ش می‌کنیم عکس بفرستیم، وقتی ناراحتیم یا بی‌دلیل خوشحالیم همدیگر رو در جریان بذاریم. که اگه از حال هم بی‌خبر باشیم، که اگه نگیم، که اگه نپرسیم کم‌کم از هم دور می‌شیم و به سکوت عادت می‌کنیم.

•
احساس غریبی نکنید ، همه‌ی ما شب‌ها یک جورِ خودمان ناراحتیم ، غریبیم ، تنهاییم ولی در پایان همه‌ی این‌ها در اعماق وجودمان به نور سپیده دم امید داریم به صبح شدن .

♡

اصلا احساس تنهایی نکنید؛ هممون غمگین و ناراحتیم.

احساس غریبی نکنید ، هممون غمگین و ناراحتیم ‌.‌.

استراتژی من برای از بین بردن ناراحتیم اینه که خودمو ناراحتتر کنم تا بعدش انقدری ناراحت شم که به این نتیجه برسم که نمی‌شه درستش کرد.

Smiling has always been easier than explaining why we're sad .

همیشه لبخند زدن آسون‌تر بوده تا اینکه توضیح بدیم چرا ناراحتیم .
• |.|

احساس غریبی نکن.
همه‌ی ما شب‌ها یک جور ناراحتیم، غریبیم،
تنهاییم.
ولی در پایان همه‌ی این‌ها
در اعماق وجودمان،
هنوز به نورِ سپیده‌دم اُمید داریم.
به صبحِ روشن 🤍

این برهه ی زندگی واقعا عجیبه!!!!
هم ناراحتیم، هم باید کار کنیم، هم باید درس بخونیم، هم ناراحتیمون رو نشون ندیم، هم غذا بپزیم، هم تلاش کنیم، هم بخوابیم
تازه باید به فکر آینده هم باشیم :/