تنهاییم شبیه تنهاییِ ظهرای بچگیم شده ، وقتایی که همه می‌خوابیدن و من خوابم نمی‌برد ، آدما بودن اما نبودن :(

من «برونگرای تایمردار» هستم؛ نهایتا ۵ یا ۶ ساعت بتونم برون بگرام . بعدش میخوام برم یه گوشه از تنهاییم لذت ببرم.

همش میگه چرا تو خودتی، چرا تو جمع ما نمیای؟ من از جمع شما بیزارم، جمع شما جمع گرگ‌های غریب کشه، تنهاییم بی‌خطره.

•
احساس غریبی نکنید ، همه‌ی ما شب‌ها یک جورِ خودمان ناراحتیم ، غریبیم ، تنهاییم ولی در پایان همه‌ی این‌ها در اعماق وجودمان به نور سپیده دم امید داریم به صبح شدن .

♡

وقتی با من میمونی
تنهاییمو باد میبره...

احساس غریبی نکن.
همه‌ی ما شب‌ها یک جور ناراحتیم، غریبیم،
تنهاییم.
ولی در پایان همه‌ی این‌ها
در اعماق وجودمان،
هنوز به نورِ سپیده‌دم اُمید داریم.
به صبحِ روشن 🤍

احساس غریبی نکن.
همه‌ی ما شب‌ها یک جور ناراحتیم، غریبیم،
تنهاییم.
ولی در پایان همه‌ی این‌ها
در اعماق وجودمان،
هنوز به نورِ سپیده‌دم اُمید داریم.
به صبحِ روشن 🤍

سلام صبحتون زیبا.

این نوشته صادق هدایت یه درس بزرگه برای هممون:

یادم باشد
که تنهاییم را برای خودم نگه دارم،
و بغض های شبانه ام را
برای کسی بازگو نکنم.
تا ترحم دیگران را
با اظهار علاقه اشتباه نگیرم.
یاد من باشد
که فقط برای سایه‌ام بنویسم..

چقدر حالم خوب نیست
چقدر همه جام درد میکنه
اون از دلم که داره میترکه
اون از تنهاییم که غمباد گرفته
اون از حرفام که هیچ کس نفهمید و لالمونی گرفته
اونم از غصه های تیکه تیکم
که هرچی گفتم میگذره نگذشت
این دردارو کسی نمیبینه جز خودم
همش میشه فکر میفته تو سرم
هی درد میکنه
هی درد میکنه
هی درد میکنه…

چقدر تنهاییم؛ چقدر تنهاییم. کجای تاریخ، ایرانی انقدر تنها بوده؟ کجای تاریخ انقدر درد روی درد گذاشته؟ کجای تاریخ این‌طور توی قفس بودیم؟