دنیا پر از اتفاقاتیه که معادلات ذهنیت و بهم میزنه، مثل عزیز شدن غریبه هایی که از هم خون‌هات بهت نزدیکترن! و این یکی از چیزهاییه که همیشه معادلات ذهنیمو تغییر داده.

دوست دارم با یه آدم غریبه که هیچی از من و زندگیم نمیدونه، بشینم و راجع به دونه دونه جزییات زندگیم حرف بزنم، گریه کنم، غمگین باشم و دیگه هرگز نبینمش.

الان نه دوست همیم و نه حتی اشنای هم. انقدر دور شدیم که انگار هیچ‌وقت هیچی نبودیم. انقدر غریبه شدیم که انگار از کتاب زندگیت اون صفحات مربوط به من رو کندی و نسخه‌های کاملا جدیدی بدون اونا چاپ کردی.

به روی خاک تو شاید همیشه شاد نبودم
ولی غریب نبودم.

مشکلات، نگرانی‌ها و اضطراب‌هامون کم نیست. تا می‌خوایم به خودمون بیایم، تا می‌خوایم یکم خودمون رو جمع و جور کنیم همه‌چیز آوار می‌شه روی سرمون. ما غریبه‌هایی هستیم با دردهای مشترکِ آشنا، ما جوون‌هایی هستیم که جوونی‌مون به تاراج رفت و چیزی ازش نفهمیدیم، ما یک زخم گنده روی صورت ایرانیم که هیچ‌وقت قرار نیست خوب بشه.

او غریبه بود
بعد دوست شد
بعد عشق شد
بعد ما یک روح شدیم 🤍

دلم می‌خواد برم سفر و لابلای مردم یک شهر غریب گم شم ، تنها و بی‌هدف :(

♡

غریبه شدن با آدم‌های مورد علاقه، از اتفاق‌های غم‌ انگیز این دنیاست.

It feels nice to see her after so many days even when I am a stranger in her soul.

با دیدنش بعد از این همه روز احساس خوبی دارم حتی وقتی در روحش غریبه هستم.

آیا می‌شود غریبه شد
با آدمی که هنوز بوی تنش‌ را حفظی؟!