از ما گذشت رو فقط از کسایی که میشنوی که نفر تموم ذوقشون رو ازشون گرفته...))

شما کم کم از آدمی که دوسش دارید فاصله میگیرید ...
اینطوری نیست که یه شبه همه چی تموم بشه و بره ؛ اتفاقا کم کم طی گذشت زمان وقتی دیگه توجه خوابید و کم تر شد ؛ وقتی دیگه از اتفاق های روزش نگفت ؛ وقتی دیگه کم تر زنگ زد و دیدتون و تکس داد ؛ وقتی دیگه هرچیزی می‌خرید براتون عکس نمی‌گرفت و نمیفرستاد ؛ وقتی که دیگه با ذوق باهاتون حرف نمی‌زد ... دقیقا همینطوری سرد و سرد و سرد تر که شدید از هم جدا می‌شید.

تقصیر خودمه.
‏بیش از حد جدی گرفته بودم؛
هم خودت رو
هم حرف هات رو
هم قول‌هات رو
هم امنیت فیکِ بغلت رو...

خیالِ خوش (علیرضا قربانی) .

بهانه ی من بعضِ خانه ی من
گرفته دلم گریه میخواهم
خیال خوش عاشقانه ی من
همیشه تویی آخرین راهم!

بریده‌ای، اما نمی‌گی.
خسته‌ای، اما نمی‌خوابی.
دلت گرفته، اما نمی‌ریزی بیرون.
آخه یاد گرفتی
هیچ‌کس به اندازه‌ی خودت
حرفاتو جدی نمی‌گیره.

سخت‌ترین جای ماجرا اینه
که یاد گرفتی بخندی…
وقتی حال نداری،
حرف بزنی…
وقتی دلت هزار تیکه‌ست،
بگی خوبم…
وقتی حتی خودت هم باور نمی‌کنی.
این‌جوری آدم کم‌کم تبدیل میشه
به نسخه‌ای از خودش
که هیچ‌کس نمی‌شناسدش؛
نه حتی خودش.
فقط روزا می‌گذرن
و تو با خودت فکر می‌کنی:
کِی دقیقاً این‌قدر دور شدم از خودم؟

روزایی هست که فقط ادامه می‌دی،
نه به خاطر اینکه خوب باشی،
به خاطر اینکه بلد نیستی وایسی، حتی وقتی همه‌چی از پا انداختت.
هیچ‌کس نمی‌فهمه پشت اون “چیزی نیست” چقد زخم پنهونه.
و تهش می‌پرسی از خودت:
«چرا هیچ‌وقت کسی حواسمو نگرفت وقتی داشتم می‌ریختم؟»

خاطرات خوبش، قدرت هر شروع دوباره ای رو ازم گرفت..

گاهی وقتا از خودم میپرسم که چرا؟ چرا این کارها رو انجام میدم چرا همیشه به خودم سخت میگیرم و سعی دارم بقیه رو راضی نگه دارم در حالی که خودم و خواسته‌هام دارن نادیده گرفته میشن و کم کم محو میشن؟

ببین عزیز من
فقط دیدن توئه که میتونه رسوبات ته گرفته ی درونم رو بریزه بیرون اینو همیشه یادت بمونه .️