یکی از مهم‌ترین درس‌هایی که توی زندگی یاد گرفتم این بوده که همه چیز دوره‌ای داره، هیچ چیزی، هیچ آدمی، هیچ شرایطی تا همیشه اونطوری که هست نمیمونه یا تموم میشه یا شکلش عوض میشه.

بیاین فاصله گرفتن و کنار گذاشتن آدم‌هایی که حس خوبی بهت نمیدن و آرامش رو ازت میگیرن رو عادی سازی کنیم.

‏من که نتونستم تورو عوض کنم ولی تو خوب منو عوض کردی، شور و شوقمو گرفتی، انرژیمو گرفتی، خنده‌هامو گرفتی، احساساتمو گرفتی، تهش من موندمو یکی که وقتی تو آینه بهش نگاه می‌کنم نمیشناسمش.

گاهی تو خیالم باهات حرف میزنم، آخرین‌ باری که دیدمت رو به یاد میارم و بودنت رو ادامه میدم، یادت باشه میتونستی دستم رو بگیری، اما نگرفتی.

گاهی تو خیالم باهات حرف می‌زنم. آخرین‌ باری که دیدمت رو به یاد میارم و بودنت رو ادامه میدم؛ یادت باشه می‌تونستی دستمو بگیری، اما نگرفتی.

مثل بوی پرتقال توی باغ های مه گرفته شمالی..

. .

من رو با فاصله گرفتن تست نکنید ، آدم جالبی نیستم زود عادت میکنم به نبودتون.

یکی از سختیای مجازی اینه که وقتی دلت گرفته، تنها کاری که ازم برمیاد چند خط نوشتنه، نه یه بغلِ آروم،ولی بدون، حالِ دلت، حالِ منه.

وقتی مرگ، دستم رو گرفت
من با دست دیگم تو رو نگه میدارم و بهت قول میدم که توی همه زندگی‌های بعدیم پیدات کنم.

یک عمر نگرانِ چه می‌شودها بودم ...
به لبم رسید!
کم‌کم یاد گرفتم که دیروز و فردا را ول کنم،
به جهنم که چه شد؛
به درک که چه می‌شود!

. یک پرونده کهنه
. رضا جولایی


. .